ΤΟ ΒΗΜΑ - Τι είναι, τελικά, ρατσιστικό;

Η πρόσφατη, πολυσυζητημένη υπόθεση της Βούλας Παπαχρήστου άνοιξε πάλι τον κύκλο των αντιπαραθέσεων περί ρατσισμού στη χώρα. Θυμίζουμε ότι η αθλήτρια της ΑΕΚ αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την Ολυμπιακή αποστολή λόγω ενός χιουμοριστικού σχολίου της στο site κοινωνικής δικτύωσης “Twitter”, το οποίο (σχόλιο) θεωρήθηκε ρατσιστικό από τους υπεύθυνους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Το σχόλιο ανέφερε τα εξής: «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό!»

Πέραν από το προφανές επιστημονικό λάθος που εμπεριέχει (πρόκειται απλά για μολυσμένα Ελληνικά κουνούπια!), το κατά πόσον το σχόλιο είναι ή όχι ρατσιστικό είναι θέμα συζήτησης. Το πρόβλημα είναι κατά κύριο λόγο εννοιολογικό: η διαφορετικότητα στην αξιολόγηση μιας πράξης ως ρατσιστικής ή όχι, οφείλεται στη μη-οικουμενικότητα της αντίληψης του πρωτογενούς όρου «ρατσισμός»...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Κήρυκες του μίσους: οι παρενέργειες μιας κρίσης...

Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, αυτή η κρίση δεν μας εξαθλίωσε μόνο οικονομικά: ακόμα περισσότερο, μας εξαθλίωσε ηθικά. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, ανέδειξε την ηθική αθλιότητα που υπολάνθανε μέσα μας!

Δεν μας πήρε χρόνο να χωριστούμε σε αλληλομισούμενες κοινωνικές ομάδες που κάθε μια πλειοδοτεί σε κανιβαλιστική αγριότητα απέναντι σε κάποιες άλλες, τις οποίες θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνες για την κρίση. Σκληροί δαρβινικοί νεοφιλελεύθεροι εναντίον ουτοπικών αριστερών κρατιστών... Αντιμνημονιακοί ιδεαλιστές «επαναστάτες» εναντίον κυνικών φιλομνημονιακών πραγματιστών... Εθνικά υπερήφανοι δραχμολάγνοι αυτόχειρες εναντίον «ξεπουλημένων δωσίλογων» ευρωπαϊστών...

Διαβάστε το άρθρο...

"Το Λυκόφως των Θεών": Φινάλε

Επαναστάτης από πεποίθηση, ο Richard Wagner ονειρεύτηκε πως θα μπορούσε να βάλει φωτιά στον κόσμο μέσω της Τέχνης, έτσι ώστε ένας νέος, καλύτερος κόσμος να αναφανεί από τις στάχτες του παλιού! Πουθενά δεν περιέγραψε αυτό το όραμά του τόσο ξεκάθαρα, όσο στο φινάλε του Götterdämmerung, τελευταίου μέρους της τετραλογίας Το Δαχτυλίδι του Νίμπελουνγκ. Σ' αυτό το video θα δούμε το τέλος μιας εξαιρετικής παραγωγής του "Δαχτυλιδιού" στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Στο ρόλο της Brunnhilde, η Hildegard Behrens. Ο James Levine διευθύνει την ορχήστρα της "Met".


Götterdämmerung: Finale (Behrens) από costaspap

Όταν χάνεται το μέτρο...

Δείγμα περιρρέουσας νοσηρότητας σε καιρούς εθνικής κρίσης είναι το χθεσινό άρθρο του Θοδωρή Ζαρέτου στο "Βήμα", ενός αρθρογράφου που εκτιμούσα ιδιαίτερα για τον ορθολογισμό, την αντικειμενικότητα και την τολμηρότητά του να λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αυτή τη φορά επέλεξε την άναρχη εξαλλοσύνη που φτάνει ως την ύβρι, ως μέσο έκφρασης επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για μια πιο πολιτισμένη ανταλλαγή απόψεων, αντάξια της εικόνας που μας είχε δώσει μέχρι χθες ο αρθρογράφος... Κρίμα!

Τα παιδιά σου ρε, δεν τα λυπάσαι;
Ανοιχτή επιστολή προς όποιον αισθάνεται αποδέκτης της

Και πες πως η Τρόικα λέει ΟΚ στο «σπάσιμο» των μέτρων για εξοικονόμηση 11.5 δις μέχρι το 2014, σε 7.5 δις μέχρι το 14 και άλλα 4 δις μέχρι το 2016. Τι σημαίνει αυτό μεγάλε; Ότι ανακουφιστήκαμε από τις εκροές για τα δανεικά και άρα σωθήκαμε αφού μας περισσεύουν για την ανάπτυξη;
Δεν θέλω μ...ς. Γιατί όσο πιο πίσω πάνε τα χρέη τόσο πιο πίσω πάει το πρωτογενές έλλειμμα στον προϋπολογισμό, τόσο περισσότερο χρόνο δηλαδή θα συνεχίσουμε να ζούμε καταναλώνοντας πιο πολλά απ’ όσα παράγουμε, τόσο περισσότερα δανεικά λοιπόν θα χρειαζόμαστε οπότε τόσο περισσότεροι θα είναι οι τόκοι που θα πρέπει να πληρώσουμε, άρα τόσο μεγαλύτερο θα είναι το βάθος χρόνου αποπληρωμής τόκων και κεφαλαίου και τελικά τόσο περισσότερο μέρος του χρέους μεταφέρουμε στα παιδιά μας.
Τόσο απλά μεγάλε. Και γιατί θέλουμε τότε την επιμήκυνση; Καλή ερώτηση φιλάρα. Επειδή δεν θέλουμε να πειράξουμε ούτε μία θέση άεργου δημοσίου υπαλλήλου, ούτε έναν παρασιτικό δημόσιο οργανισμό, δεν θέλουμε να περικόψουμε ούτε ένα ευρώ από γιγαντιαίες συντάξεις, από προκλητικά επιδόματα, από μισθούς ΚΨΜκαπνισμένων πολεμάρχων των Ε.Δ. και αργομισθίες παπάδων.
Ούτε ένα ευρώ από μισθούς εκπαιδευτικών που δουλεύουν τρεις ώρες τη βδομάδα και παίρνουν κανονικό μισθό επειδή-λέει-η θέση τους είναι οργανική! Eπειδή οι ΔΕΚΟ είναι σε άλλον πλανήτη και δεν γίνεται να μπούνε στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου κι αν κανείς τολμήσει να το κάνει θα κατεβάσει ο αρχιαληταράς του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού τους διακόπτες ΤΟΥ.
Επειδή δεν θέλουμε τίποτα να αξιοποιήσουμε όπως για παράδειγμα το Ελληνικό, ώστε να γίνει καμιά επένδυση, να μπεί κανένα φράγκο στο άδειο ταμείο, να δούμε καμιά νέα θέση εργασίας και καμιά ασφαλιστική εισφορά στα ταμεία.
Επειδή ο κάθε φιρδιμίρτζουλας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει βάλει λέει «κόκκινες γραμμές» που δεν θα επιτρέψει να ξεπεραστούν κι ας πληρώνει παράνομα τους κατ ευφημισμόν εργαζομένους ενώ απεργούν.
Και για το 1.100.000 ανέργους (όλους από τον ιδιωτικό τομέα) ποιος θα βάλει κόκκινες γραμμές ρε αληταρά τοπικέ άρχοντα; Επειδή ο κάθε Ρουπακιώτης βγαίνει 10 μέρες μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης όπου είναι υπουργός και ανακαλύπτει ότι «είναι αντισυνταγματική κάθε επιπλέον περικοπή των μισθών των δικαστικών».
Σε ποιόν ρε προκλητικέ υποκριτή τα λες αυτά; Στις επιχειρήσεις που αναγκάζονται να απολύουν ανθρώπους για να πληρώσουν τους φόρους τους, για να πληρώσεις εσύ τους μισθούς που ο ίδιος αποφάσισες ότι δεν κόβονται, ενώ όταν αναλάμβανες τη θέση ΗΞΕΡΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι πρέπει να κοπούν;
Για όλα αυτά μεγάλε και για αμέτρητα άλλα παρόμοια θέλουμε την επιμήκυνση. Αν λοιπόν την δείς απ’ αυτήν τη σκοπιά, τότε ο Βενιζέλος από ρεαλιστής διαπραγματευτής μετατρέπεται σε λαμόγιο της διαπλοκής, ο Σαμαράς από ιππότης της ανάπτυξης σε ακόλουθο της Βαλκανικής μας μοίρας και ο Κουβέλης από εκσυγχρονιστής της αριστεράς σε αναχρονιστή του λαϊκισμού.
Αν δεν ήταν τραγικό για τις ζωές ανθρώπων θα είχε πλάκα: Να τους βλέπεις να πασχίζουν να ανακαλύψουν ισοδύναμα μέτρα των προηγούμενων ισοδυνάμων μέτρων των προηγούμενων ισοδυνάμων μέτρων των αρχικών μέτρων που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν εκτός από τη λεηλασία του ιδιωτικού τομέα για να πληρώνονται οι λεβεντιές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέσο μισθό 66.000ευρώ το χρόνο την ώρα που ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήτανε 22.000 ευρώ το χρόνο.
Τόσο καλά. Κι αν πεις για την αντιπολίτευση! Ας θυμηθούμε τον Τσίπρα, το μειράκιον της νεοκομμουνιστικής αρχιτσογλανιάς, να δηλώνει ότι θα ξανακρατικοποιήσει την Ολυμπιακή και θα προσλάβει 100.000 δημοσίους υπαλλήλους!
Ας θυμηθούμε το αρχινούμερο του Περισσού, να έχει υποστεί την χειρότερη πολιτική και εκλογική ήττα και με μπλαζέ μετακομμουνιστικό ύφος-σαν να μην συνέβη τίποτα-να δηλώνει καθημερινά ότι «εμείς τα λέγαμε αυτά αλλά δεν μας ακούγατε και καλά να πάθετε αφού δεν αποφασίζετε να ανατρέψετε τον καπιταλισμό και να με κάνετε πρωθυπουργίνα με υπουργό πολιτισμού τον Μαΐλη»!
Για τους από κεί και κάτω της Βουλής τι να πούμε. Από πατριδοκάπηλοι μέχρι φασίστες ήτανε και μόνο χειρότεροι μπορούν να γίνουν.
Και κάτι άλλο. Μήπως κατάλαβες ρε μέγιστε τι πληρώνεις με τα λεφτά του 23% ΦΠΑ στην εστίαση και 13% στα τρόφιμα την ώρα που η Ισπανία έχει 4%; Και μήπως επιτέλους ρε τρίβλακα κατάλαβες ότι πρώτα ήρθε η κρίση και μετά το μνημόνιο; Και μήπως ρε επαναστάτη του κώλου έχει έρθει η ώρα να καταλάβεις ότι σ’ αυτή τη χώρα, κάθε ένας που επικαλείται τη λογική δεν είναι υποχρεωτικά μικροαστός συντηρητικός νοικοκύρης, ενώ κάθε άλλος που πετάει την επαναστατική παρόλα του όπου βρεί, σαν γόπα τσιγάρου, δεν είναι ακηδεμόνευτος δημοκρατικός τίγρης αλλά ύποπτος τυχοδιώκτης ή απλά μαλάκας;
Με βρίσκεις επιθετικό είπες; Εγώ όμως δεν σε ρώτησα πως με βρίσκεις αλλά που διαφωνείς. Τι είπες; Βρίζω; Σώπα ρε. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.

Θοδωρής Ζαρέτος

ΤΟ ΒΗΜΑ


Το σχόλιό μου στο "Βήμα":

Και όμως, στάζει!

Δεν θα μπω στην ουσία των επιχειρημάτων. Κάποια απ’ αυτά τα έχω αναδείξει κι εγώ (π.χ., φασιστικές πρακτικές των συντεχνιών, επαναστατικές κενολογίες της Αριστεράς, κλπ.), ενώ άλλα τα θεωρώ υπερβολικά (π.χ., γνωρίζω στρατιωτικούς και εκπαιδευτικούς που φυτοζωούν με μισθούς πείνας). Όμως, την αξιοπιστία των ιδεών αποδυναμώνει και η ασχήμια του υβριστικού λόγου, προϊόν ανεξέλεγκτης οργής και τυφλού φανατισμού. Σταχυολογώ λεκτικές ακρότητες: «ο αρχιαληταράς του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού» (επί της ουσίας, πάντως, δεν διαφωνώ), «ο κάθε φιρδιμίρτζουλας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης», «ρε αληταρά τοπικέ άρχοντα», «ρε προκλητικέ υποκριτή» (για τον υπουργό της Δικαιοσύνης), «λαμόγιο της διαπλοκής» (για τον Ε. Βενιζέλο), «μειράκιον της νεοκομμουνιστικής αρχιτσογλανιάς» (για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να διαφωνώ με την κριτική σ’ αυτόν), «αρχινούμερο του Περισσού» (για την Α. Παπαρήγα), «πατριδοκάπηλοι μέχρι φασίστες» (συλλήβδην οι εκτός Βουλής), «ρε τρίβλακα» - «ρε επαναστάτη του κώλου» (μη-προσδιορισμένοι αποδέκτες). Κρίμα για τον κ. Ζαρέτο, που εδώ έχασε την ψυχραιμία του. Και, για αρθρογράφους του επιπέδου του, ναι, «στάζει η ουρά του γαϊδάρου» όταν διολισθαίνουν σε τέτοιες λεκτικές ευτέλειες! (ΚΠ) 

Μαθαίνοντας σκοποβολή πάνω στους Ινδιάνους!

Σε ένα χωριό της άγριας Δύσης, ο σερίφης προκήρυξε θέση βοηθού. Επειδή κανένας απ' τους κατοίκους του χωριού δεν ήταν ιδιαίτερα δεινός στη χρήση των όπλων, οι πιο νέοι άρχισαν εντατικά μαθήματα σκοποβολής. Κάποιοι στόχευαν άδεια μπουκάλια από ουίσκι. Άλλοι πυροβολούσαν τενεκεδάκια από χρησιμοποιημένες κονσέρβες. Ο νεαρός Τζο είχε μια πιο προχωρημένη ιδέα: να βάλει στο σημάδι ζωντανούς στόχους! Η επιλογή δεν ήταν δύσκολη: Στην άλλη πλευρά του βουνού υπήρχε ένα χωριό Ινδιάνων. Οι συγχωριανοί του Τζο φοβόντουσαν πολύ τους Ινδιάνους, παρασυρμένοι απ' τις ιστορίες που διηγούνταν κάποιοι περαστικοί. Έτσι, θα έβλεπαν με "κατανόηση" (αν όχι κι ευγνωμοσύνη) την πράξη του Τζο! Κι έτσι ο Τζο ξεκίνησε μαθήματα σκοποβολής πυροβολώντας αδιάκριτα τους Ινδιάνους - άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, καλούς και κακούς...

Είχα πει να μην ξαναγράψω ως το Σεπτέμβρη. Οι ζέστες, εξάλλου, υπονομεύουν την ευθυκρισία και ευνοούν την πνευματική νωθρότητα. Όμως, δεν μπορούσα να σιωπήσω... Ακόμα κι αν θα 'πρεπε να υπερβώ μια απ' τις αρχές μου και να εκφραστώ με αρνητικό τρόπο για το πνευματικό δημιούργημα ενός νέου επιστήμονα -ή, για να ακριβολογήσω, μιας νέας επιστήμονος-, γνωρίζοντας πόση ανάγκη από ενθάρρυνση έχει στα πρώτα αρθρογραφικά βήματά της...

Όμως, τα πρώτα βήματα είναι καθαγιασμένα όταν γίνονται πάνω σε γη που δεν την έχουμε καταπατήσει. Κι αυτός ο κανόνας δεν τηρήθηκε σ' αυτή την περίπτωση. Δεν ξέρω ποιοι παρέσυραν την τόσο αξιόλογη αυτή μεταπτυχιακή σπουδάστρια να καταπιαστεί με ένα θέμα που γνώριζε μόνο από περιρρέοντες γενικούς αφορισμούς, κι όχι από προσωπική πείρα. Το σίγουρο είναι πως της έκαναν κακό! Και το ρόλο του "κακού" ανέλαβα να παίξω εγώ, κι ας είχα απέναντί μου το άλλο μισό του διχασμένου εαυτού μου να πυροβολεί την κάθε μου λέξη! Γιατί έπρεπε να υπερασπιστώ μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων που έφαγαν τόνους λάσπης απ' την αρχή αυτής της κρίσης. Κι η επιστήμη δεν εφευρέθηκε για να ρίχνει περισσότερη λάσπη, μα αντίθετα για να την καθαρίζει όπου υπάρχει, αναδεικνύοντας την αλήθεια!

Οι "Ινδιάνοι" της ιστορίας μας είναι το σύνολο των δημόσιων λειτουργών της χώρας. Ο "Τζο" είναι η νεαρή επιστήμων που προαναφέραμε. Το όπλο της, ένα άρθρο που δεν θα 'πρεπε να 'χε γράψει... Το δικό μου άρθρο ήταν απλά η συμβουλευτική φωνή του σερίφη που λέει στον Τζο πως δεν ξεκίνησε σωστά τις σπουδές του στη σκοποβολή. Και του το λέει επειδή και μόνο πιστεύει στην αξία και τις δυνατότητές του... Αλλιώς, δεν θα 'χε μπει καν στον κόπο!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημόσιο: Όταν η επιστημονική ελαφρότητα συναντά τον πολιτικό δόλο

Αν ήθελα να δώσω έναν σκοτεινό –και, σε κάθε περίπτωση, όχι καλοπροαίρετο- ορισμό της πολιτικής, θα έλεγα πως είναι η τέχνη της διαχείρισης του δημόσιου ψεύδους. Συν τοις άλλοις, ένας τέτοιος ορισμός διαχωρίζει την πολιτική από την επιστήμη, η οποία εξ ορισμού αναζητά την αλήθεια μέσα από τους αυστηρούς κανόνες της αποδεικτικής διαδικασίας.

Το πρόβλημα για την επιστήμη αρχίζει τη στιγμή που αυτή διολισθαίνει –έστω, ασυνείδητα- στις λογικές και τις πρακτικές της πολιτικής...

Διαβάστε το άρθρο...

ΒΗΜΑτίζοντας!

Περνώντας το πρωί για "καλημέρα" απ' τα γραφεία των συναδέλφων στη σχολή, έτρεμα πάντα αυτή τη χρονιά μήπως τρακάρω εκεί τον Ανδρέα. Ένα από τα όψιμα χόμπι του καλού συναδέλφου ήταν να με πειράζει για τις "καινούργιες ανοησίες" (το λέω κομψά!) που έγραφα στο πιο πρόσφατο άρθρο μου στο Βήμα. Η γνώση του ιδιότυπου χιούμορ του, βέβαια, με προφύλασσε από την παγίδα της διολίσθησης στην αυτοαμφισβήτηση!

Μπαίνοντας, στη συνέχεια, στην τάξη, ανέμενα την κλασική ερώτηση απ' τους φοιτητές μου: "Αρθράκι σήμερα δεν έχει;" Τους υποσχόμουν -και, όταν ήταν δυνατό, τηρούσα την υπόσχεση- πως, αν μείνει χρόνος στο τέλος του μαθήματος, θα διαβάσουμε και θα αναλύσουμε κάποιο καινούργιο άρθρο (τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα αυτά που αφορούσαν ιστορικά, επιστημονικά και φιλοσοφικά θέματα).

Δυστυχώς, το Βήμα δεν παραχωρεί ατομικές σελίδες στους αναγνώστες-αρθρογράφους (όπως έκανε, π.χ., η Ελευθεροτυπία στους "Διαλόγους"), όπου θα μπορούσε κανείς να βρει συγκεντρωμένα τα links όλων των άρθρων ενός αρθρογράφου. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω μόνος μου τη σελίδα που αφορά την (μη-επιστημονική) αρθρογραφία μου, στο site ART & SCIENCE:

Articles (Non-Scientific)

Εκτός από τα links όλων των άρθρων μου στο Βήμα, θα βρείτε εκεί -και θα μπορέσετε να κατεβάσετε- τον συλλεκτικό τόμο ΒΗΜΑτίζοντας! Πρόκειται για ένα αρχείο PDF που περιλαμβάνει (σε δική μου εκτύπωση) το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας μου στο Βήμα (όσα άρθρα έκρινα πως ήταν πιο ενδιαφέροντα).

Ευχαριστώ τη Λουψίμη για την πολύτιμη συνεργασία της στο στάδιο της τελικής διαμόρφωσης ενός άρθρου, όπου συχνά με "ανάγκαζε" να ξαναγράψω ολόκληρα τμήματά του (για να μην αναφερθώ και στην επισήμανση κάποιων λεπτεπίλεπτων γλωσσικών "ολισθημάτων", απ' αυτά που μόνο οι "σπασίκλες" της γλώσσας αντιλαμβάνονται!).

Επίσης ευχαριστώ τον φίλο και συνεργάτη στα blogs μου, ΑΝΤΩΝΗ-ΨΕΡΗΜΟΣ, για τα πάντα εύστοχα σχόλιά του, τα οποία εμπλούτισαν την αναδημοσίευση πολλών άρθρων στα blogs αυτά! 

Ποιοι δικαιούνται να μιλούν για τον Λιαντίνη...

Εντελώς τυχαία εντόπισα στο Βήμα ένα νέο σχόλιο που με "μαλώνει" για την κριτική που άσκησα σε παλιότερο άρθρο μου (Γκέμμα: Η επικίνδυνη γοητεία της παραφροσύνης...) στον Δ. Λιαντίνη. Το σχόλιο, το οποίο υπογράφει η αναγνώστρια Λαμπρινή, λέει τα εξής (διατηρώ την ορθογραφία του):

ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ (σκετο) | 04/07/2012 04:57

Η επικίνδυνη γοητεία της παραφροσύνης... της τολμης και της δυναμης του λογου του. Ισως αρμοδιοι να μιλησουν για τον Λιαντινη θα ηταν οι μαθητες του, οι ανθρωποι που εζησαν διπλα του, αλλα ο Λιαντινης οπως ολοι οι "χαρισματικοι" ανθρωποι με τον ανεπιτήδευτο λόγο του μπορεσε να εισχωρησει (οσο "αντεχει" το μυαλο μας) στο μυαλο απλων αναγνωστων. Διαβαζοντας το αρθρο πραγματικα αναρωτηθηκα αν ο συντακτης του γνωριζει τον Λιαντινη και το εργο του. "Απαξιώνουν την ίδια τη ζωή, ηρωοποιούν την αυτοκαταστροφή και κατ’ ουσίαν γελοιοποιούν την αναζήτηση της ευτυχίας" σε ποιο σκοταδι ζει το μυαλο που διαστρεβλωνει με τετοιο τροπο την ουσια του λογου του Λιαντινη; Αληθεια κυριε Παπαχρηστου και ολοι εσεις που επιμενετε να τον διαβαλλετε, ποιο αγκαθι σας μπηγει ο λογος του; Υπαρχει μια μορφης τεχνης περα απο την αγιογραφια και τη βυζαντινη μουσικη που λεγεται "ΠΟΙΗΣΗ" και ο Λιαντινης ηταν ποιητης, ενας αιρετικος ποιητης, ενας προφητης, ο λογος του ηταν "φως" και τυχεροι οσοι μπορεσαν να το δουν...

lamprini 

Έχω κουραστεί να επαναλαμβάνω κάποια πράγματα, μα θα το κάνω για μια ακόμα φορά:

Αγαπητή Λαμπρινή, αρμόδιοι να μιλήσουν για τον Λιαντίνη είναι επίσης και όλοι οι αναγνώστες των βιβλίων του, περιοριζόμενοι, αυτονόητα, στα στοιχεία που εμπεριέχονται σ' αυτά. Δεν αμφισβητώ πως, ως άτομο που τον γνωρίσατε προσωπικά, είστε σε θέση να μιλήσετε με πολύ περισσότερη αυθεντία απ' ό,τι εγώ για την προσωπικότητά του. Το μόνο που έκανα -πράγμα που, νομίζω, ήταν αναφαίρετο δικαίωμά μου- ήταν να αξιολογήσω ένα συγκεκριμένο σύγγραμμά του με βάση και μόνο τις θέσεις που εκτίθενται εκεί. Αν διαβάσετε προσεκτικά το άρθρο μου, θα διαπιστώσετε ότι όλες οι απόψεις μου τεκμηριώνονται σχολαστικά με παραπομπές στο ίδιο το βιβλίο του...

Δεν θα αρνηθώ πως ήταν χαρισματική προσωπικότητα και φωτισμένος άνθρωπος. Εξίσου, όμως, δεν θα δεχθώ την αβασάνιστη κατηγορία σας πως το μυαλό κάποιου που "τολμά" να τον κρίνει ζει "στο σκοτάδι"! Και επιτέλους, αγαπητή, ας μιλούμε σωστά ελληνικά: τα ρήματα "κρίνω" και "διαβάλλω" ΔΕΝ είναι συνώνυμα!

ΚΠ 

Μποζόνιο, μα τι μποζόνιο;

Το βρήκαμε, μα τώρα πρέπει να δούμε τι ακριβώς είναι! Αυτό σκέφτονται πολλοί φυσικοί στο CERN μετά την αναγγελία πως ο γιγαντιαίος επιταχυντής Large Hadron Collider (LHC) ανακάλυψε ένα μποζόνιο Higgs – ή τουλάχιστον, κάτι που του μοιάζει... Ο γενικός διευθυντής του CERN, Rolf-Dieter Heuer, ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός καθώς περιέγραφε το νέο σωμάτιο, του οποίου η μάζα είναι περίπου 125 GeV/c2, σαν «θεμελιώδες βαθμωτό μποζόνιο». Εν τούτοις, ακόμα κι αυτή η ιδιότητα του «βαθμωτού» – που σημαίνει ότι το σωμάτιο έχει μηδενικό spin – δεν έχει ακόμα απόλυτα επαληθευτεί...

Για να μάθουν περισσότερα για το σωμάτιο που βρήκαν, οι φυσικοί στο CERN χρειάζονται χρόνο και πιο πολλά δεδομένα. Για το σκοπό αυτό, ο LHC θα παρατείνει τη λειτουργία του για άλλους τρεις μήνες πέραν του Δεκεμβρίου του 2012, χρονικό σημείο όπου αρχικά προβλεπόταν να σταματήσει για να γίνουν απαραίτητες εργασίες συντήρησης.

Ο LHC δημιουργεί το σωμάτιο Higgs με υψηλής ενέργειας συγκρούσεις πρωτονίων. Στη συνέχεια, οι ομάδες των πειραμάτων ATLAS και CMS ανιχνεύουν τα σωμάτια που δημιουργούνται από την διάσπαση του Higgs. Αυτό συμβαίνει με διάφορους τρόπους – ή «κανάλια» – και, μελετώντας αυτές τις διασπάσεις, οι φυσικοί σχηματίζουν εικόνα γι’ αυτό που ανακάλυψαν.

Οι περισσότερες μετρήσεις ακριβείας αφορούν τη διάσπαση του Higgs είτε σε δύο φωτόνια («διφωτονικό κανάλι»), είτε σε δύο μποζόνια Z («κανάλι ZZ»). Από τα προϊόντα διάσπασης σ’ αυτά τα δύο κανάλια, οι φυσικοί μπορούν να υπολογίσουν με ακρίβεια τη μάζα του σωματίου Higgs. Υπάρχουν όμως και διάφορα άλλα κανάλια, στα οποία δεν μπορούν να ανιχνευτούν όλα τα προϊόντα διάσπασης, κι έτσι οι μετρήσεις της μάζας δεν είναι ακριβείς.

Το «Καθιερωμένο Μοντέλο» (Standard Model) της σωματιδιακής φυσικής περιγράφει πώς πρέπει να διασπάται το Higgs στα διάφορα κανάλια. Συγκρίνοντας αυτές τις προβλέψεις με τα πειραματικά αποτελέσματα στον LHC, οι φυσικοί θα είναι σε θέση να πουν αν έχουμε να κάνουμε στ’ αλήθεια με το Higgs του Καθιερωμένου Μοντέλου. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις είναι απόλυτα θετικές. Και μάλιστα, τα δεδομένα στο διφωτονικό κανάλι δείχνουν στην κατεύθυνση ακόμα και μιας «νέας φυσικής» που υπερβαίνει το Καθιερωμένο Μοντέλο (ίσως ακόμα και στην πιθανή ανίχνευση «υπερσυμμετρίας», μιας ιδιότητας που θα μπορούσε να ενοποιήσει σωμάτια με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες ως προς το spin και την στατιστική συμπεριφορά).

Το ερώτημα, φυσικά, που έρχεται στο μυαλό όλων είναι αν θα υπάρξει βραβείο Nobel γι’ αυτή τη νέα ανακάλυψη, και ποιος θα (πρέπει να) είν’ αυτός που θα το κερδίσει! Ο Peter Higgs – του οποίου το όνομα φέρει το μποζόνιο – εμφανίζεται διστακτικός στο να πάρει θέση σ’ αυτό το ζήτημα, καθώς πάντα διακήρυσσε, προς τιμήν του, ότι δεν ήταν ο μόνος που ανέπτυξε τις ιδέες που οδήγησαν στην πρόβλεψη του μποζονίου Higgs στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Όπως ο ίδιος λέει, τουλάχιστον άλλοι πέντε θεωρητικοί φυσικοί – οι Robert Brout, François Englert, Gerald Guralnik, Carl Hagen και Tom Kibble – αξίζουν παρόμοια αναγνώριση. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η επιτροπή του βραβείου Nobel δεν μπορεί να δώσει το βραβείο σε περισσότερους από τρεις φυσικούς κάθε χρόνο. Αυτή τη φορά, λοιπόν, η επιτροπή βρίσκεται στ’ αλήθεια αντιμέτωπη με έναν πολύ δυνατό γρίφο, που ούτε ο ίδιος ο Higgs θα μπορούσε να επιλύσει!


Πηγή πληροφοριών: PhysicsWorld

Διαβάστε επίσης...

Δείτε το Video