Από τον φίλο του blog, Αντώνη-Ψέρημος, έλαβα σήμερα (σαν γιατρικό στην ίωση που με ταλαιπωρεί!) ένα εξαιρετικό σχόλιο πάνω στο άρθρο "Τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω...". Ομολογώ ότι, αν είχα πρότερη γνώση του σχολίου του Αντώνη, θα είχα γράψει ένα πολύ καλύτερο άρθρο! Έστω κι έτσι, το κείμενο του Αντώνη μπορεί να αναγνωστεί σαν σημαντικό (θα έλεγα, αναγκαίο και αναπόσπαστο!) συμπλήρωμα του προηγηθέντος δικού μας. Το δημοσιεύω χωρίς την έγκρισή του, μη διακινδυνεύοντας να στερήσω από τους αναγνώστες του QUANTUM την ευκαιρία να το διαβάσουν, προσκρούοντας στην έμφυτη σεμνότητα του καλού μου φίλου!
Αγαπητέ Κώστα,
Έχω την εντύπωση ότι πριν την διατύπωση των νόμων περί θερμοδυναμικής, ένας δικός μας, ο Ηράκλειτος, αποτύπωσε άριστα την αέναη δυναμική των πραγμάτων με το "τα πάντα ρει". Τα πάντα εξελίσσονται, τα πάντα εναλλάσσονται παρ' όλη την εμμονή της Φύσης μας να διατηρήσει την παρούσα κατάστασή της, να αμυνθεί στη φθοροποιό επίδραση του χρόνου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε άραγε να ερμηνευθεί η προτίμηση κάποιων σε σχέσεις με νεότερους (ψυχολογικό σύνδρομο puer eternis), η πραγματοποίηση κοσμητικών επεμβάσεων, η εμμονή μας να ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο και τις ομάδες όπως κάναμε σαν παιδιά; Αυτή η μάχη είναι η μάχη με τον ίδιο το θάνατο μέσα από την οποία προσπαθούμε να αντλήσουμε τα ψήγματα αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας, την ευτυχία που απορρέει από την αίσθηση ότι η στιγμή, το τώρα, μπορεί να κρατήσει αιώνια. Η ευτυχία σίγουρα δεν μπορεί να απεικονισθεί σαν γράφημα, με εναλλαγές καμπυλών και ποσόστωση θετικών και μη στιγμών. Άλλωστε, φτάνει μια μονάχα στιγμή μεγάλης λύπης για να ακυρώσει -συναισθηματικά τουλάχιστον γιατί ιστορικά δεν γίνεται αυτό- μιας ολόκληρης ζωής χαρούμενα βιώματα. Ευτυχία είναι η βίωση του τώρα και το μόνο μετρήσιμο μέγεθος σε αυτή θαρρώ πως είναι η διάρκεια: για πόσο καιρό δηλαδή την απολαμβάνει κάποιος. Θαρρώ ότι, βαθιά μέσα μας όλοι έχουμε επίγνωση της εφημερότητας του "φαινομένου". Η αυτεπίγνωση όμως, στο βαθμό που αποτελεί μια πνευματική διεργασία που οδηγεί στην πλήρη συνειδητοποίηση της φθαρτότητάς μας, ενδεχομένως οδηγεί σε αίσθημα ματαιότητας και κενότητας, τουλάχιστους όσους εξ ημών δεν έχουμε τις ψυχικές εκείνες αντιστάσεις να αντλήσουμε χαρά από τη στιγμή, χωρίς αυτή να συνοδεύεται από προσμονή παρόμοιων στιγμών και στο μέλλον. Το μέσον για να ονειρευόμαστε τέτοια βιώματα είναι άλλοτε η θρησκεία, άλλοτε η επιστήμη και άλλοτε τα χρήματα: όλα κατατείνουν στο να εμπεδώσουν την αίσθηση του ανθρώπου-μικρού Θεού που μπορεί να επιτύχει τα πάντα!
Αντώνης-Ψέρημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου