Ανάλυση
Η στάση της σημερινής Αριστεράς απέναντι στην Παλαιστίνη δεν είναι ζήτημα γεωπολιτικής. Είναι πίστη. Ένα είδος πολιτικού θρησκεύματος, με σύμβολα, ψαλμούς και ιερά δόγματα. Και όπως κάθε θρησκεία, δεν χρειάζεται λογική. Χρειάζεται συναίσθημα, ενοχή και έναν εχθρό.
Από το 1948 και μετά, η Αριστερά είδε στο Ισραήλ όχι ένα κράτος που επιβίωσε μέσα σε εχθρικό περιβάλλον, αλλά το απόλυτο σύμβολο της «δυτικής αλαζονείας». Ένα προτεκτοράτο της Δύσης μέσα στη Μέση Ανατολή, έναν μικρό Αμερικανό της Ανατολής. Και απέναντί του, οι Παλαιστίνιοι - φτωχοί, άοπλοι, αδικημένοι. Το τέλειο σενάριο για μια αφήγηση που χρειάζεται πάντα «θύματα» και «καταπιεστές».
Από τότε, η Αριστερά δεν βλέπει σύνορα, στρατούς ή ιδεολογίες. Βλέπει μόνο ρόλους. Ο ισχυρός είναι ο κακός. Ο αδύναμος είναι ο καλός. Τέλος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος έριξε πρώτος τη ρουκέτα ή ποιος χρηματοδοτεί ποιον. Αρκεί να δεις ποιος φορά στολή και ποιος μαντήλα. Η ηθική υπόθεση έχει ήδη κριθεί.
Όμως πίσω από αυτή την απλοϊκή ανάγνωση κρύβεται κάτι πιο βαθύ: η δυτική ενοχή. Η Ευρώπη δεν έχει συγχωρήσει τον εαυτό της για την αποικιοκρατία, τη δουλεία, το Ολοκαύτωμα. Και επειδή δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν, βρήκε έναν νέο τρόπο να εξαγνιστεί: να υποστηρίζει τους «καταπιεσμένους» - ή όποιον παρουσιάζεται έτσι.
Η Παλαιστίνη έγινε έτσι ο καθρέφτης της δυτικής συνείδησης. Όχι ο τόπος των Παλαιστινίων, αλλά ο βωμός πάνω στον οποίο εξαγνίζεται η ενοχή του Δυτικού ανθρώπου. Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια τεράστια υποκρισία. Η Αριστερά απαιτεί από τις δημοκρατίες της Δύσης ηθική τελειότητα, αλλά για τις θεοκρατίες της Ανατολής δείχνει απέραντη κατανόηση.
Αν σκοτώνει το Ισραήλ, είναι «έγκλημα». Αν σκοτώνει η Χαμάς, είναι «αντίσταση». Αν περιορίζει δικαιώματα μια δυτική κυβέρνηση, είναι «φασισμός». Αν τα καταργεί ένα ισλαμικό καθεστώς, είναι «πολιτισμική ιδιαιτερότητα». Αυτή η ασυμμετρία δεν είναι ανθρωπισμός, είναι ψυχολογικό σύμπλεγμα.
Κάπου στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η αριστερή ρητορική περί «απελευθέρωσης» συναντήθηκε με την ισλαμική προπαγάνδα περί «αντίστασης». Έτσι είδαμε φεμινίστριες να διαδηλώνουν δίπλα σε μαντηλοφορεμένες φανατικές και πανεπιστήμια να φιλοξενούν τρομοκράτες ως «ακτιβιστές». Μια συμμαχία τόσο παράλογη που μόνο η αριστερή ιδεολογία μπορεί να τη δικαιολογήσει.
Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά δεν αγαπά την Παλαιστίνη επειδή αγαπά τους Παλαιστίνιους. Δεν ενδιαφέρεται για τους Κούρδους, τους Ιρανούς, τους Σύριους ή τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής. Την ενδιαφέρουν μόνο οι συγκρούσεις όπου μπορεί να καταγγείλει τη Δύση.
Η Παλαιστίνη είναι απλώς το βολικό της θέατρο. Ένας καθρέφτης όπου μπορεί να βλέπει τη δική της «ανθρωπιά» - χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποστήριξη στους Παλαιστίνιους είναι η τελευταία μορφή δυτικού αυτομίσους.
Κάθε φορά που κάποιος φωνάζει «Free Palestine», αυτό που συνήθως εννοεί είναι «καταδικάζω τον πολιτισμό μου». Και όσο το Ισραήλ παραμένει ελεύθερο, δημοκρατικό και ακμαίο, τόσο πιο πολύ τους εκνευρίζει. Γιατί τους θυμίζει ότι οι αξίες που μισούν - ελευθερία, αγορά, ευθύνη - είναι αυτές που λειτουργούν.
Η Αριστερά αγαπά την Παλαιστίνη, όχι από αλληλεγγύη.
Αλλά από ανάγκη.
Για να συνεχίσει να νιώθει καλή χωρίς να είναι.
Αλέξανδρος Σκούρας
Πηγή: Liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου