Της Ελένης Αθανασούλη
(Σχόλιο στο άρθρο: Αναζητώντας «ενόχους» στο «Μεγάλο Πόλεμο»)
Θα πρέπει να χαιρετήσουμε το άρθρο αυτό, στο οποίο παρατίθενται σημαντικές όψεις των διεθνών αντεγκλήσεων και των φρικιαστικών συνεπειών τους, σε βάρος της ζωής λαών, των χωρών τους και της προοπτικής τους.
Είναι ανατριχιαστική, η ρεαλιστικότατη ανάλυση σχετικά με τα κίνητρα των πολέμων γενικά, την αλόγιστη ανάλωση της ανθρώπινης ζωής, κατά τρόπο που εξυπηρετεί στόχους μόνο έξω και πέραν του σεβασμού του ανθρώπου, και μάλιστα είτε στο πεδίο της μάχης, ή προκειμένου να εξαναγκαστούν οι άνθρωποι να πολεμήσουν, ή ακόμη και προκειμένου να διατηρηθεί το γόητρο των εξουσιαστών, δηλαδή στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών των διαφόρων ηγεμόνων ή συμμαχιών που επιζητούν να επιβάλουν την ηγεμονία τους.
Ο επιμερισμός της ευθύνης και της ενοχής για τα τόσα εγκλήματα, τόσο για τους υποκινητές όσο και για τους υποστηρικτές των πολέμων – για λόγους πλεονεξίας-, είναι τεχνικά και ρεαλιστικά ακόμη ανεπίγνωστος.
Όποια επιχειρήματα κι αν επιστρατευθούν οικονομικά ή πολιτικά/εξουσιαστικά, ακόμη και εθνικοί ή φυλετικοί δεσμοί, δεν επαρκούν για να καταστήσουν σήμερα αποδεκτούς τους πολέμους που έγιναν.
Τα συμφέροντα μπορεί να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι εμπορευματικές και οικονομικές διευκολύνσεις επίσης.
Οι εθνικές και διπλωματικές ταπεινώσεις όμως, που επιδιώκονται από αρπακτικές και επιθετικές πολιτικές και βλέψεις, και πραγματοποιούνται από ενδοτικές, δουλοπρεπείς και αργυρώνητες εξουσίες δεν έχουν προοπτική. Είναι εκείνες, που θα οδηγήσουν ένα λαό να επιδιώξει την αποτίναξη του στίγματος και της προσβολής. Ακόμη κι αν οι ηγεσίες του συμπράξουν στην εξώνηση και την υποταγή, ένας λαός χωρίς αξιοπρέπεια και ελευθερία ή δεν θα ζήσει (δεν θα επιβιώσει ως λαός με την ιστορική του υπόσταση) ή θα επαναστατήσει όταν βρεί την ευκαιρία.
Τα πολιτικά και στρατιωτικά δόγματα ασφάλειας των χωρών, η λήψη μέτρων όταν αυτά θίγονται καθώς και η οικονομική και τεχνική τους ανάπτυξη μαζί με την παραγωγική τους επάρκεια, φυλασσόμενα και προωθούμενα από υπεύθυνες και στιβαρές ηγεσίες που θα μεριμνούν για τις αμοιβαία επωφελείς συμμαχίες, θα διατηρήσουν τους λαούς σε ελευθερία και διεθνή συνεργασία.
Σήμερα είναι αναγκαίος, περισσότερο από κάθε άλλη- ιστορικά -φορά, κώδικας ηθικής στις αξιώσεις, όχι μόνο των ατόμων αλλά και των διεθνών οργανισμών και οντοτήτων. Δεν μπορεί να υπάρχουν οντότητες που επιδιώκουν την ολοκληρωτική άλωση χωρών και των πόρων τους για ίδιο-ατομικό, οργανικό ή εθνικό- όφελος, και αυτό να είναι διεθνώς αποδεκτό.
Αν είμαι ρομαντική, τότε χρειάζεται, να υπάρχει πάντοτε το αντίπαλον δέος.
(Πηγή: Aixmi.gr)
(Σχόλιο στο άρθρο: Αναζητώντας «ενόχους» στο «Μεγάλο Πόλεμο»)
Θα πρέπει να χαιρετήσουμε το άρθρο αυτό, στο οποίο παρατίθενται σημαντικές όψεις των διεθνών αντεγκλήσεων και των φρικιαστικών συνεπειών τους, σε βάρος της ζωής λαών, των χωρών τους και της προοπτικής τους.
Είναι ανατριχιαστική, η ρεαλιστικότατη ανάλυση σχετικά με τα κίνητρα των πολέμων γενικά, την αλόγιστη ανάλωση της ανθρώπινης ζωής, κατά τρόπο που εξυπηρετεί στόχους μόνο έξω και πέραν του σεβασμού του ανθρώπου, και μάλιστα είτε στο πεδίο της μάχης, ή προκειμένου να εξαναγκαστούν οι άνθρωποι να πολεμήσουν, ή ακόμη και προκειμένου να διατηρηθεί το γόητρο των εξουσιαστών, δηλαδή στο βωμό προσωπικών φιλοδοξιών των διαφόρων ηγεμόνων ή συμμαχιών που επιζητούν να επιβάλουν την ηγεμονία τους.
Ο επιμερισμός της ευθύνης και της ενοχής για τα τόσα εγκλήματα, τόσο για τους υποκινητές όσο και για τους υποστηρικτές των πολέμων – για λόγους πλεονεξίας-, είναι τεχνικά και ρεαλιστικά ακόμη ανεπίγνωστος.
Όποια επιχειρήματα κι αν επιστρατευθούν οικονομικά ή πολιτικά/εξουσιαστικά, ακόμη και εθνικοί ή φυλετικοί δεσμοί, δεν επαρκούν για να καταστήσουν σήμερα αποδεκτούς τους πολέμους που έγιναν.
Τα συμφέροντα μπορεί να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Οι εμπορευματικές και οικονομικές διευκολύνσεις επίσης.
Οι εθνικές και διπλωματικές ταπεινώσεις όμως, που επιδιώκονται από αρπακτικές και επιθετικές πολιτικές και βλέψεις, και πραγματοποιούνται από ενδοτικές, δουλοπρεπείς και αργυρώνητες εξουσίες δεν έχουν προοπτική. Είναι εκείνες, που θα οδηγήσουν ένα λαό να επιδιώξει την αποτίναξη του στίγματος και της προσβολής. Ακόμη κι αν οι ηγεσίες του συμπράξουν στην εξώνηση και την υποταγή, ένας λαός χωρίς αξιοπρέπεια και ελευθερία ή δεν θα ζήσει (δεν θα επιβιώσει ως λαός με την ιστορική του υπόσταση) ή θα επαναστατήσει όταν βρεί την ευκαιρία.
Τα πολιτικά και στρατιωτικά δόγματα ασφάλειας των χωρών, η λήψη μέτρων όταν αυτά θίγονται καθώς και η οικονομική και τεχνική τους ανάπτυξη μαζί με την παραγωγική τους επάρκεια, φυλασσόμενα και προωθούμενα από υπεύθυνες και στιβαρές ηγεσίες που θα μεριμνούν για τις αμοιβαία επωφελείς συμμαχίες, θα διατηρήσουν τους λαούς σε ελευθερία και διεθνή συνεργασία.
Σήμερα είναι αναγκαίος, περισσότερο από κάθε άλλη- ιστορικά -φορά, κώδικας ηθικής στις αξιώσεις, όχι μόνο των ατόμων αλλά και των διεθνών οργανισμών και οντοτήτων. Δεν μπορεί να υπάρχουν οντότητες που επιδιώκουν την ολοκληρωτική άλωση χωρών και των πόρων τους για ίδιο-ατομικό, οργανικό ή εθνικό- όφελος, και αυτό να είναι διεθνώς αποδεκτό.
Αν είμαι ρομαντική, τότε χρειάζεται, να υπάρχει πάντοτε το αντίπαλον δέος.
(Πηγή: Aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου