Ομολογώ πως δεν μου ‘χε ξανατύχει, κι ούτε που μου ‘τυχε ξανά από τότε! Το θυμάμαι όμως όλο και πιο πολύ τελευταία, καθώς φιλοσοφώ πάνω στις βαθύτερες αιτίες του εθνικού μας ναυαγίου... Η Τατιάνα ήταν αλλοδαπή φοιτήτριά μου, από το Καμερούν. Ιδιαίτερα ευφυής και, πάνω απ’ όλα, εργατική και μεθοδική όσο λίγοι στο τμήμα της. Σαν δευτεροετής, παρακολουθούσε το μάθημα του θεωρητικού ηλεκτρομαγνητισμού που διδάσκω.
Κάποια φορά, μπήκα στην τάξη κρατώντας βαθμολογημένα διαγωνίσματα, τα οποία επέστρεψα στους μαθητές μου ζητώντας τους να σχολιάσουν την αξιολόγησή μου. Πρόσεξα την αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπο της Τατιάνας καθώς με παρακάλεσε να πλησιάσω στο θρανίο της: «Γιατί, κύριε, μου βάλατε τόσο;» Ήμουν έτοιμος να βάλω τις φωνές, καθώς ο βαθμός της ήταν κάπου 90% του άριστα! Διατήρησα, όμως, την ψυχραιμία μου: «Πιο πολύ θα θέλατε; Υπήρχαν κάποια λαθάκια...» Η απάντησή της με καθήλωσε: «Όχι, διαμαρτύρομαι γιατί μου βάλατε πιο πολύ απ’ ό,τι άξιζα! Αυτή τη φορά δεν είχα διαβάσει όσο έπρεπε...» Είδα κι έπαθα να την πείσω ότι ο βαθμός της ήταν αντικειμενικός κι απόλυτα δίκαιος!
Καθώς φέρνω το παλιό εκείνο περιστατικό στο μυαλό μου, σκέφτομαι με μια δόση μελαγχολίας: Αχ, και να ‘μασταν δέκα εκατομμύρια «Τατιάνες»! Να ‘λεγε ο καθένας μας: «δεν πειράζει, μου φτάνουν τόσα!», τις εποχές της αθωότητάς μας, τότε που ακόμα οι αγελάδες έμοιαζαν παχιές κι αστείρευτες... Να ‘χαμε λίγο περισσότερο ήθος και μια σταλιά λιγότερη απληστία... Να ‘μασταν πρώτα συνάνθρωποι και μετά ανταγωνιστές... Να βάζαμε τη δημοκρατία λίγο ψηλότερα απ’ τη συντεχνία... Να βολευόμασταν με το παλιό αμάξι τη στιγμή που ο γείτονας δεν είχε ούτε για το λεωφορείο... Κι αν τον συναντούσαμε πρωί-πρωί στο δρόμο, μ’ αυτό το παλιό αμάξι να τον πετούσαμε ως τη δουλειά... Και να ‘ταν αυτός ο λόγος που θα ‘δινε σ’ αυτό την πρέπουσα χρηστική αξία, μακριά από κενόδοξες ανάγκες επίδειξης σε «φίλους» κι επιβεβαίωσης από ρηχές και ξιπασμένες «συντρόφους»...
Ένας τέτοιος λαός, λοιπόν, σήμερα θα μπορούσε ακόμα και να βγάζει αναιδώς τη γλώσσα του στην κυρία Μέρκελ: «Άντε στο καλό σου, κυρά μου! Ποιος σου ‘πε πως έχουμε ανάγκη από δανεικά;»
ΤΟ ΒΗΜΑ
Σχόλια αναγνωστών (επιλογή):
Η Μέρκελ και η άλλη Τατιάνα... (από Δ.Τ.)
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο, με εξαίρεση το επιμύθιο περί Μέρκελ. Είναι άλλο πράγμα η αθωότητα και το ήθος και τελείως διαφορετικό αυτό που υπονοείται στο τέλος: ο απομονωτισμός της χώρας, η αθέτηση των συμφωνιών μας και η αίσθηση ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο γεμάτο αλληλεξαρτήσεις. Όσον αφορά τον πυρήνα του άρθρου, μακάρι να είμασταν δέκα εκατομμύρια Τατιάνες. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το πρότυπο του νεοέλληνα είναι μια άλλη Τατιάνα που κάνει καριέρα στην τηλεόραση...
Απάντηση σε Δ.Τ. από ioannis
Η αθωότητα και το ήθος, δεν είναι άλλο πράγμα. Είναι στάση ζωής. Για να σταθείς στο ύψος αυτό, χρειάζεσαι δύναμη, πνευματική και σωματική. Το διαφορετικό, κατ’ εσάς, όπως διαγιγνώσκετε ως υπονοούμενο, είναι ακριβώς αυτό που δημιουργεί τις αλληλεξαρτήσεις. Μπαίνει από την πίσω πόρτα καλυμμένο με το μανδύα, μιας υποτιθέμενης επιτυχίας, προσωπικής, για την ικανοποίηση του απόλυτου εγώ, απομονώνοντας σταδιακά αυτό που θα έπρεπε να καλλιεργεί η περίφημη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή, την αδελφοσύνη. Ο κίνδυνος (απομονωτισμός) που με μεγάλη ευκολία προβάλλεται από επίσημους, κυβερνητικούς και μη, έχει αποδέκτες και διεύθυνση. Πρέπει να καταχωνιάσουμε, στο σκοτεινό και απροσπέλαστο μέρος του μυαλού μας, την Τατιάνα, που έχουμε μέσα μας. Και φαίνεται, ότι, μέχρι σήμερα τα καταφέρνουν περίφημα, αφού, έχουμε χάσει την αθωότητα αλλά και το ήθος μας. Αυτό που με προβληματίζει, είναι, ποια θα είναι η αντίδρασή μας, όταν θα αντιληφθούμε κάποια στιγμή, να μας κοιτάζει η Τατιάνα, η δική μας Τατιάνα, με την αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπό της.
Και όμως κινείται... (απάντηση αναγνώστη σε Δ.Τ.)
Μια μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου σπιτιού. Δεν υπήρχε σ'όλη την Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από ένα πιάτο φακές. Μ'άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές, σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε : "Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές". Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε : "Α, φουκαρά αδερφέ μου ! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα"... Ορθώς λοιπόν για Μέρκελ.
Δεν εχουμε αναγκη απο δανεικα? (ανώνυμος αναγνώστης)
Αυτο πραγματικα με αφησε αφωνο. Τοση αγνοια και για τους ανθρωπους και για την τρεχουσα κατασταση? Η ανθρωπογνωσια ειναι μια εξαιρετικα δυσκολη διανοητικη διαδικασια στο φτωχο πνευματικο περιβαλλον μιας καθυστερημενης χωρας, επομενως σε ενα βαθμο συγνωστες οι σχετικες με αυτη ανοησιες. Αλλα αυτο με τα δανεικα δεν ειναι η απλη καθημερινη βλακεια που αφορα το 90% του πληθυσμου. Εδω βλεπουμε ποσο θλιβερα χαμηλη ειναι η νοητικη και αντιληπτικη δυνατοτητα του πληθυσμου και ποια ειναι η πραγματικη προελευση των ιστορικων αδιεξοδων της χωρας.
(Το ύφος του τελευταίου σχολίου το αφήνω... ασχολίαστο!)
