Είχα πρόσφατα μία συζήτηση πάνω στην πλατωνική "Πολιτεία" και την έννοια της δικαιοσύνης, με ένα από τα λαμπρότερα εκκολαπτόμενα επιστημονικά μυαλά που πέρασαν από τα χέρια μου (το οποίο - λυπάμαι που το λέω - σκορπίστηκε τελικά στις θάλασσες και χάθηκε άδοξα...). Επεσήμανα ότι δεν πρέπει να συγχέουμε το έμφυτο περί δικαίου αίσθημα, το οποίο είναι εξατομικευμένο και υποκειμενικό, με τον θεσμό της δικαιοσύνης σε μία ευνομούμενη πολιτεία, ο οποίος βασίζεται σε οικουμενικά αποδεκτές αρχές και ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών μέσα σε καθορισμένα πλαίσια.
Το άρθρο που παρατίθεται στο τέλος (επικαιροποιημένη εκδοχή ενός παλιότερου κειμένου στο "Βήμα") επιχειρεί να αναδείξει μερικές από τις εσωτερικές αντιφάσεις της έννοιας "δικαιοσύνη", στην περίπτωση που επέμενε κάποιος να προσδώσει σε αυτήν ενιαίο και απόλυτο περιεχόμενο.
Για την ιστορία, παραθέτω μία παράγραφο που υπήρχε στο αρχικό κείμενο στο "Βήμα". Κακώς την παρέλειψα στην νέα εκδοχή του κειμένου...
-------------------------------------
Έχω εκφράσει δημόσια τις ενστάσεις μου για τις ιδέες του Δ. Λιαντίνη, και έχω αποκτήσει αναρίθμητους εχθρούς από τότε. Εν τούτοις, οφείλω να του αναγνωρίσω συνέπεια και εντιμότητα: Έγινε ο ίδιος εμπράγματη μετουσίωση των ιδεών του σε στάση ζωής. Και διάλεξε να αποχαιρετήσει τον μάταιο (κυριολεκτικά και όχι ως τετριμμένο σχήμα λόγου!) κόσμο μας γιατί ίσως κουράστηκε ν’ αναζητά, ως επιστήμων και φιλόσοφος, αυτά τα φευγαλέα και εξ ορισμού, τελικά, αναπάντητα «γιατί». Έβγαλε με θαυμαστό θράσος τη γλώσσα στον Δημιουργό, και του ‘πε: «Σου την έσκασα! Δεν θα Σου δώσω τη χαρά να απολαύσεις κάποια στιγμή τη φθορά και την παρακμή μου. Και τούτη τη ζωή που μου ‘δωσες στην επιστρέφω. Γιατί είν’ ένα δώρο που ξέρω πως θα πάρεις πίσω τιμωρώντας με για το ότι το δέχθηκα, με την απώλεια της ίδιας μου της αξιοπρέπειας!»
----------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου