Παλιό αλλά πάντα επίκαιρο...
Γράφει ο Π. Λάτας
Χθες βράδυ έπεσα πάνω σε συμμορία κλεφτών που είχε αφαιρέσει όλη την οικοσκευή μου. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμα σε σύσκεψη με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος, τον δήμαρχο, τον αντιπεριφερειάρχη και τον υπουργό Δικαιοσύνης για να δούμε πως μπορούμε να αναστείλουμε την ισχύ του νόμου περί Προστασίας της Περιουσίας, για να καταφέρω να ξαναπάρω τη περιουσία μου πίσω. Βλέπετε, για όλους αυτούς τους κυρίους η προσπάθεια επανάκτησης των πραγμάτων μου από τα χέρια των κλεφτών δεν είναι αυτονόητη, αλλά συνιστά παραβίαση του νόμου που απαγορεύει την αφαίρεση πραγμάτων δίχως τη συγκατάθεση αυτού που τα κατέχει! Γι αυτό απαιτείται η αναστολή της ισχύος αυτού του νόμου για τουλάχιστον δέκα λεπτά. Τόσο χρειαζόμαστε.
Στο μεταξύ οι κλέφτες έχουν στρώσει πάνω στο πλυντήριο τα σουβλάκια και τις μπύρες που απαίτησαν να τους προσφέρουμε και μας διαμήνυσαν πως θα μας επιστρέψουν τα πράγματά μας μόνο όταν τους δώσουμε άλλα, ίσης αξίας και υποσχεθούμε ότι δεν θα τους διώξουμε αν ξανακάνουν κάτι παρόμοιο στο μέλλον! Ζήτησαν επίσης σύνταξη στα 25.
Ο πρόλογος αυτός δεν είναι περισσότερο περίεργος από αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες με το διαβόητο “πανεπιστημιακό άσυλο”.
Η χώρα αυτή έχει ποικιλότροπα ταλαιπωρηθεί στο παρελθόν, από πολλούς καλοθελητές. Η απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης και η τιμωρία των όποιων διαφωνούντων έχουν γίνει αρκετές φορές πεδία εφαρμογής ασκήσεων αυθαιρεσίας και αντιδημοκρατικότητας. Δικτατορικά καθεστώτα είχαν φιμώσει αρκετές φορές καθηγητές ή φοιτητές που, εντός των πανεπιστημιακών χώρων, διατύπωναν τις όποιες ενστάσεις τους στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αυτό ήθελε να αποτρέψει η θέσπιση του περίφημου Πανεπιστημιακού Ασύλου και αυτή την ελευθερία επεδίωκε να διασφαλίσει.
Το 1973 και τα γεγονότα του θρυλικού Πολυτεχνείου μας έκαναν ακόμα πιό ευαίσθητους στο θέμα αυτό. Γιατί εκεί φάνηκε τόσο ανάγλυφα -και τραγικά- η αξία του ασύλου και τι σημαίνει η κατάλυσή του. Ίσως όμως αυτό μας απέτρεψε να δούμε πως το πράγμα “στράβωσε” στα επόμενα χρόνια της πλειοδοσίας λαϊκισμού και “δημοκρατικότητας” που ακολούθησαν. Συνηθίζεται άλλωστε αυτό στη χώρα που η ευκολία, η εντυπωσιοθηρία και η ανοησία στα λόγια και έργα έχουν γίνει θρησκεία. (Πάντα πολυθεϊστές είμασταν). Σύντομα φτάσαμε στο σημείο να μπαίνουν ελεύθερα όποια ετερόκλητα άτομα επιθυμούσαν στο Πολυτεχνείο ή την ΑΣΟΕΕ και να επιδίδονται σε λεηλασίες, βανδαλισμούς ή και… εμπρησμούς, δίχως κανείς να τολμήσει να τους αγγίξει! Ουδείς πρύτανης τολμούσε να δώσει άδεια εισόδου στην αστυνομία και ο αμήχανος εισαγγελέας και η άλλο τόσο αμήχανη αστυνομία παρακολουθούσαν με σταυρωμένα χέρια το έγκλημα, όσο και αν η κοινωνία απορούσε και αγανακτούσε με αυτή την απραξία. Τέτοιος φόβος μήπως ανακληθούν μελανές μνήμες με το εισβάλλον τάνκ. Τέτοια αδυναμία διάκρισης των πολιτικών και κοινωνικών διαφορών με εκείνη τη μαύρη περίοδο των γελοίων Παττακοπαπαδόπουλων!
Να το κάνουμε “λιανά”: Εκείνο που δεν καταννοούσαν οι “αρμόδιοι” είναι ότι το άσυλο καταλυόταν από τους εισβάλλοντες εξωπανεπιστημιακούς καταληψίες και όχι από την απομάκρυνσή τους! Με τις λεηλασίες, εμπρησμούς και κλοπές το άσυλο καταπατείται βάναυσα. Επομένως η αποκατάσταση της φυσιολογικής κατάστασης των πραγμάτων δεν συνιστά παραβίαση του ασύλου, αλλά… ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του! Τόσο απλό.
Το πανεπιστημιακό άσυλο ισχύει για συγκεκριμένες καταστάσεις, λειτουργίες, διακίνηση ιδεών κ.ο.κ. Δεν ισχύει όταν γίνονται βανδαλισμοί, κλοπές και εμπρησμοί! Ο νόμος το προβλέπει άλλωστε σαφώς. Όμως θα πρέπει να έχουμε διάθεση να τον εφαρμόσουμε. Όταν γίνονται τέτοιες πράξεις, όπως καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία ή βανδαλισμοί από οποιονδήποτε, απαιτείται η αποκατάστασή του και όχι η… κατάργσή του! Τι νοσηρή αντιστροφή εννοιών έχει κολλήσει στο μυαλό μας για να θεωρούμε ότι το άσυλο προστατεύει οποιονδήποτε κάνει οτιδήποτε εντός των πανεπιστημιακών χώρων; Ουδείς έως τώρα το έχει αντιληφθεί το αυτονόητο: Ότι οι συζητήσεις δεν πρέπει να γίνονται στη βάση αν πρέπει να… αρθεί το άσυλο για να επέμβει ο εισαγγελέας γηια απομάκρυνση αυθαίρετων καταληψιών, αλλά στη βάση αν αξίζει ως κοινωνία να προστατεύσουμε το άσυλο, δηλαδή την ουσία και το πνεύμα του, αποκαθιστώντας αυτό ακριβώς που προβλέπει: Προστασία των χώρων στο πλαίσιο διακίνησης ιδεών! Εκείνο δηλαδή που χρειαζόμαστε ως δημοκρατική κοινωνία δεν είναι η κατάργηση του ασύλου αλλά -επιτέλους!- η τήρηση του νόμου και η δικαίωση του περιεχόμενου του.
Μυριάδες “ειδικοί” και εκατομμύρια Έλληνες προβληματίστηκαν εμβριθώς και περισπουδάστως για το αν θα πρέπει να… αρθεί το άσυλο για την απομάκρυνση ή (και) σύλληψη των 240 λαθρομεταναστών που εντελώς αυθαίρετα και παράνομα κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής Σχολής -με παρακίνηση και καθοδήγηση ανόητων νεαρών με επικίνδυνα ανεύθυνες ηγεσίες- και δεν αντιλαμβάνονται ότι η ίδια η κατάληψη του κτιρίου ήταν αυτή που ΚΑΤΕΛΥΣΕ το άσυλο και καταρράκωσε την έννοιά του! Δεν υπάρχει επομένως λόγος πρόσκαιρης άρσης ή οριστικής κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά… ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ του!
Η είσοδος του οποιουδήποτε άσχετου, με αυτό το σκοπό (το τονίζω για τους κακόπιστους: ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΠΟ), σε πανεπιστημιακό κτίριο, όπως φυσικά και η κατάληψή του συνιστά, εκτός των άλλων άμεση κατάλυση του διαβόητου και ταλαιπωρημένου ασύλου και προσβολή του δημοκρατικού αισθήματος των πολιτών που το θέσπισαν! Περιφρόνηση του πνεύματος του νόμου και κατάχρηση της διάθεσης της κοινωνίας για προστασία της διακίνησης ιδεών. Τα πανεπιστήμια δεν είναι κάτι ανάλογο των αρχαίων ελληνικών ναών: Εκεί ακόμα και ο δολοφόνος ή ο προδότης της πατρίδας μπορούσε να εισέλθει για να επικαλεστεί προστασία από τον Θεό. Ήταν τέτοιος ο σεβασμός του χώρου που ακόμα και ο όχλος που κυνηγούσε κάποιον με σκοπό να τον λυντσάρει… “κοκκάλωνε” στη πόρτα του ναού, μη τολμώντας να κάνει ούτε βήμα πέρα από αυτήν! Οι παραβάτες είχαν σκληρότερη τιμωρία και από αυτήν του κατατρεγμένου φονιά. Ίσως λοιπόν η παρεξήγηση των εννοιών να κρύβεται στο πατρογονικό DNA μας, αν και δεν είμαι τόσο ρομαντικός να το αποδώσω εκεί. Το σίγουρο είναι πως πολλοί συνέλληνες θεωρούν πως όταν π.χ. κάποιος σκοτώσει κάποιον και καταφύγει σε πανεπιστημιακό κτίριο οι εισαγγελείς και αστυνομικοί πρέπει να ζητήσουν… άδεια για να εισέλθουν και να τον συλλάβουν! Το τραγικό είναι ότι μεταξύ αυτών των πεπλανημένων συνελλήνων είναι ΚΑΙ οι εισαγγελείς με την αστυνομία!
Αποτέλεσμα: Η πολιτεία διαπραγματεύεται με τους καταληψίες τους όρους εγκατάλειψης του κτιρίου, ενώ οι καταληψίες, πεπεισμένοι από κάποια καλοζωϊσμένα πιτσιρίκια (που θεωρούν ότι έτσι δικαιώνονται ως δήθεν αριστεροί και τα οποία βλέπουν στο καθρέφτη τους τους συνεχιστές των αγωνιστών του ’73) ότι “κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει”, απαιτούν μαζικές νομιμοποιήσεις, “δουλειά για όλους”, ίσα δικαιώματα (με τους συντρόφους φοιτητές), ίσως και σύνταξη στα 25 κ.ο.κ.
Μα, θα αντιτείνει κάποιος, ο επαναπεριορισμός του πανεπιστημιακού ασύλου σε αυτό που πραγματικά οφείλει να είναι μήπως ανοίγει κερκόπορτες σε κάποιους που επιβουλεύονται τις πολιτικές ελευθερίες μας; Μήπως θα αποτελέσει έρεισμα αντιδημοκρατικών επεμβάσεων, καταστολής κ.ο.κ.; Η απάντηση είναι απλή: Πρέπει να παραδεχθούμε ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Ούτε πνευματικός “φάρος” είναι πλέον, ούτε πολιτική εμπροσθοφυλακή. Αυτά τα στερεότυπα έχουν πλέον ξεπεραστεί.
Είναι επίσης απαραίτητο να δεχτούμε ότι οι πολιτικές ελευθερίες που στο μεταξύ έχουν εμπεδωθεί, όπως και η πλημμυρίδα ελεύθερης και αλογόκριτης πληροφόρησης έχουν αποδυναμώσει περαιτέρω το έρμα και το ρόλο του πανεπιστημιακού ιδρύματος! Κάποτε ο κάτοχος πανεπιστημιακού πτυχίου ήταν “κάποιος”, διέθετε βαρύτητα λόγου. Τώρα; Δεν είναι τίποτα, γιατί η ίδια η στατιστική το επιτάσσει: Όλοι λίγο πολύ σπουδάζουν, όλοι λίγο πολύ έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε πληροφορίες. Άρα, η προτίμησή μας στη συνέχιση ισχύος αυτού του θεσμού, δηλαδή του πανεπιστημιακού ασύλου, περισσότερο ως σεβασμός σε κάποια δημοκρατική παράδοση πρέπει να εκληφθεί και λιγότερο ως ουσιαστική διασφάλιση των δημοκρατικών όρων διακίνησης ιδεών! Γιατί αν κάποιος θελήσει να “δοκιμάσει” τη δημοκρατία… είναι σίγουρο ότι δεν θα του σταθεί εμπόδιο το σημερινό “ξεχειλωμένο” πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά ούτε και θα τον διευκολύνει το άσυλο που θα είναι περιορισμένο στις πραγματικές και σαφώς οριοθετημένες απ’το νόμο διαστάσεις του! Μη κοροϊδευόμαστε: Ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει εκφυλιστεί σε κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχικές δημοκρατικές προθέσεις! Δεν είναι άλλωστε ο μόνος θεσμός (ή έθιμο) που εκφυλίστηκε σ’ αυτή τη χώρα της αφασίας. Έχουν προηγηθεί και άλλα πολλά που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.
Πηγή: Greece SOS
Γράφει ο Π. Λάτας
Χθες βράδυ έπεσα πάνω σε συμμορία κλεφτών που είχε αφαιρέσει όλη την οικοσκευή μου. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμα σε σύσκεψη με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος, τον δήμαρχο, τον αντιπεριφερειάρχη και τον υπουργό Δικαιοσύνης για να δούμε πως μπορούμε να αναστείλουμε την ισχύ του νόμου περί Προστασίας της Περιουσίας, για να καταφέρω να ξαναπάρω τη περιουσία μου πίσω. Βλέπετε, για όλους αυτούς τους κυρίους η προσπάθεια επανάκτησης των πραγμάτων μου από τα χέρια των κλεφτών δεν είναι αυτονόητη, αλλά συνιστά παραβίαση του νόμου που απαγορεύει την αφαίρεση πραγμάτων δίχως τη συγκατάθεση αυτού που τα κατέχει! Γι αυτό απαιτείται η αναστολή της ισχύος αυτού του νόμου για τουλάχιστον δέκα λεπτά. Τόσο χρειαζόμαστε.
Στο μεταξύ οι κλέφτες έχουν στρώσει πάνω στο πλυντήριο τα σουβλάκια και τις μπύρες που απαίτησαν να τους προσφέρουμε και μας διαμήνυσαν πως θα μας επιστρέψουν τα πράγματά μας μόνο όταν τους δώσουμε άλλα, ίσης αξίας και υποσχεθούμε ότι δεν θα τους διώξουμε αν ξανακάνουν κάτι παρόμοιο στο μέλλον! Ζήτησαν επίσης σύνταξη στα 25.
Ο πρόλογος αυτός δεν είναι περισσότερο περίεργος από αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες με το διαβόητο “πανεπιστημιακό άσυλο”.
Η χώρα αυτή έχει ποικιλότροπα ταλαιπωρηθεί στο παρελθόν, από πολλούς καλοθελητές. Η απαγόρευση ελεύθερης έκφρασης και η τιμωρία των όποιων διαφωνούντων έχουν γίνει αρκετές φορές πεδία εφαρμογής ασκήσεων αυθαιρεσίας και αντιδημοκρατικότητας. Δικτατορικά καθεστώτα είχαν φιμώσει αρκετές φορές καθηγητές ή φοιτητές που, εντός των πανεπιστημιακών χώρων, διατύπωναν τις όποιες ενστάσεις τους στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αυτό ήθελε να αποτρέψει η θέσπιση του περίφημου Πανεπιστημιακού Ασύλου και αυτή την ελευθερία επεδίωκε να διασφαλίσει.
Το 1973 και τα γεγονότα του θρυλικού Πολυτεχνείου μας έκαναν ακόμα πιό ευαίσθητους στο θέμα αυτό. Γιατί εκεί φάνηκε τόσο ανάγλυφα -και τραγικά- η αξία του ασύλου και τι σημαίνει η κατάλυσή του. Ίσως όμως αυτό μας απέτρεψε να δούμε πως το πράγμα “στράβωσε” στα επόμενα χρόνια της πλειοδοσίας λαϊκισμού και “δημοκρατικότητας” που ακολούθησαν. Συνηθίζεται άλλωστε αυτό στη χώρα που η ευκολία, η εντυπωσιοθηρία και η ανοησία στα λόγια και έργα έχουν γίνει θρησκεία. (Πάντα πολυθεϊστές είμασταν). Σύντομα φτάσαμε στο σημείο να μπαίνουν ελεύθερα όποια ετερόκλητα άτομα επιθυμούσαν στο Πολυτεχνείο ή την ΑΣΟΕΕ και να επιδίδονται σε λεηλασίες, βανδαλισμούς ή και… εμπρησμούς, δίχως κανείς να τολμήσει να τους αγγίξει! Ουδείς πρύτανης τολμούσε να δώσει άδεια εισόδου στην αστυνομία και ο αμήχανος εισαγγελέας και η άλλο τόσο αμήχανη αστυνομία παρακολουθούσαν με σταυρωμένα χέρια το έγκλημα, όσο και αν η κοινωνία απορούσε και αγανακτούσε με αυτή την απραξία. Τέτοιος φόβος μήπως ανακληθούν μελανές μνήμες με το εισβάλλον τάνκ. Τέτοια αδυναμία διάκρισης των πολιτικών και κοινωνικών διαφορών με εκείνη τη μαύρη περίοδο των γελοίων Παττακοπαπαδόπουλων!
Να το κάνουμε “λιανά”: Εκείνο που δεν καταννοούσαν οι “αρμόδιοι” είναι ότι το άσυλο καταλυόταν από τους εισβάλλοντες εξωπανεπιστημιακούς καταληψίες και όχι από την απομάκρυνσή τους! Με τις λεηλασίες, εμπρησμούς και κλοπές το άσυλο καταπατείται βάναυσα. Επομένως η αποκατάσταση της φυσιολογικής κατάστασης των πραγμάτων δεν συνιστά παραβίαση του ασύλου, αλλά… ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του! Τόσο απλό.
Το πανεπιστημιακό άσυλο ισχύει για συγκεκριμένες καταστάσεις, λειτουργίες, διακίνηση ιδεών κ.ο.κ. Δεν ισχύει όταν γίνονται βανδαλισμοί, κλοπές και εμπρησμοί! Ο νόμος το προβλέπει άλλωστε σαφώς. Όμως θα πρέπει να έχουμε διάθεση να τον εφαρμόσουμε. Όταν γίνονται τέτοιες πράξεις, όπως καταλήψεις από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία ή βανδαλισμοί από οποιονδήποτε, απαιτείται η αποκατάστασή του και όχι η… κατάργσή του! Τι νοσηρή αντιστροφή εννοιών έχει κολλήσει στο μυαλό μας για να θεωρούμε ότι το άσυλο προστατεύει οποιονδήποτε κάνει οτιδήποτε εντός των πανεπιστημιακών χώρων; Ουδείς έως τώρα το έχει αντιληφθεί το αυτονόητο: Ότι οι συζητήσεις δεν πρέπει να γίνονται στη βάση αν πρέπει να… αρθεί το άσυλο για να επέμβει ο εισαγγελέας γηια απομάκρυνση αυθαίρετων καταληψιών, αλλά στη βάση αν αξίζει ως κοινωνία να προστατεύσουμε το άσυλο, δηλαδή την ουσία και το πνεύμα του, αποκαθιστώντας αυτό ακριβώς που προβλέπει: Προστασία των χώρων στο πλαίσιο διακίνησης ιδεών! Εκείνο δηλαδή που χρειαζόμαστε ως δημοκρατική κοινωνία δεν είναι η κατάργηση του ασύλου αλλά -επιτέλους!- η τήρηση του νόμου και η δικαίωση του περιεχόμενου του.
Μυριάδες “ειδικοί” και εκατομμύρια Έλληνες προβληματίστηκαν εμβριθώς και περισπουδάστως για το αν θα πρέπει να… αρθεί το άσυλο για την απομάκρυνση ή (και) σύλληψη των 240 λαθρομεταναστών που εντελώς αυθαίρετα και παράνομα κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής Σχολής -με παρακίνηση και καθοδήγηση ανόητων νεαρών με επικίνδυνα ανεύθυνες ηγεσίες- και δεν αντιλαμβάνονται ότι η ίδια η κατάληψη του κτιρίου ήταν αυτή που ΚΑΤΕΛΥΣΕ το άσυλο και καταρράκωσε την έννοιά του! Δεν υπάρχει επομένως λόγος πρόσκαιρης άρσης ή οριστικής κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά… ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ του!
Η είσοδος του οποιουδήποτε άσχετου, με αυτό το σκοπό (το τονίζω για τους κακόπιστους: ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΠΟ), σε πανεπιστημιακό κτίριο, όπως φυσικά και η κατάληψή του συνιστά, εκτός των άλλων άμεση κατάλυση του διαβόητου και ταλαιπωρημένου ασύλου και προσβολή του δημοκρατικού αισθήματος των πολιτών που το θέσπισαν! Περιφρόνηση του πνεύματος του νόμου και κατάχρηση της διάθεσης της κοινωνίας για προστασία της διακίνησης ιδεών. Τα πανεπιστήμια δεν είναι κάτι ανάλογο των αρχαίων ελληνικών ναών: Εκεί ακόμα και ο δολοφόνος ή ο προδότης της πατρίδας μπορούσε να εισέλθει για να επικαλεστεί προστασία από τον Θεό. Ήταν τέτοιος ο σεβασμός του χώρου που ακόμα και ο όχλος που κυνηγούσε κάποιον με σκοπό να τον λυντσάρει… “κοκκάλωνε” στη πόρτα του ναού, μη τολμώντας να κάνει ούτε βήμα πέρα από αυτήν! Οι παραβάτες είχαν σκληρότερη τιμωρία και από αυτήν του κατατρεγμένου φονιά. Ίσως λοιπόν η παρεξήγηση των εννοιών να κρύβεται στο πατρογονικό DNA μας, αν και δεν είμαι τόσο ρομαντικός να το αποδώσω εκεί. Το σίγουρο είναι πως πολλοί συνέλληνες θεωρούν πως όταν π.χ. κάποιος σκοτώσει κάποιον και καταφύγει σε πανεπιστημιακό κτίριο οι εισαγγελείς και αστυνομικοί πρέπει να ζητήσουν… άδεια για να εισέλθουν και να τον συλλάβουν! Το τραγικό είναι ότι μεταξύ αυτών των πεπλανημένων συνελλήνων είναι ΚΑΙ οι εισαγγελείς με την αστυνομία!
Αποτέλεσμα: Η πολιτεία διαπραγματεύεται με τους καταληψίες τους όρους εγκατάλειψης του κτιρίου, ενώ οι καταληψίες, πεπεισμένοι από κάποια καλοζωϊσμένα πιτσιρίκια (που θεωρούν ότι έτσι δικαιώνονται ως δήθεν αριστεροί και τα οποία βλέπουν στο καθρέφτη τους τους συνεχιστές των αγωνιστών του ’73) ότι “κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει”, απαιτούν μαζικές νομιμοποιήσεις, “δουλειά για όλους”, ίσα δικαιώματα (με τους συντρόφους φοιτητές), ίσως και σύνταξη στα 25 κ.ο.κ.
Μα, θα αντιτείνει κάποιος, ο επαναπεριορισμός του πανεπιστημιακού ασύλου σε αυτό που πραγματικά οφείλει να είναι μήπως ανοίγει κερκόπορτες σε κάποιους που επιβουλεύονται τις πολιτικές ελευθερίες μας; Μήπως θα αποτελέσει έρεισμα αντιδημοκρατικών επεμβάσεων, καταστολής κ.ο.κ.; Η απάντηση είναι απλή: Πρέπει να παραδεχθούμε ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Ούτε πνευματικός “φάρος” είναι πλέον, ούτε πολιτική εμπροσθοφυλακή. Αυτά τα στερεότυπα έχουν πλέον ξεπεραστεί.
Είναι επίσης απαραίτητο να δεχτούμε ότι οι πολιτικές ελευθερίες που στο μεταξύ έχουν εμπεδωθεί, όπως και η πλημμυρίδα ελεύθερης και αλογόκριτης πληροφόρησης έχουν αποδυναμώσει περαιτέρω το έρμα και το ρόλο του πανεπιστημιακού ιδρύματος! Κάποτε ο κάτοχος πανεπιστημιακού πτυχίου ήταν “κάποιος”, διέθετε βαρύτητα λόγου. Τώρα; Δεν είναι τίποτα, γιατί η ίδια η στατιστική το επιτάσσει: Όλοι λίγο πολύ σπουδάζουν, όλοι λίγο πολύ έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε πληροφορίες. Άρα, η προτίμησή μας στη συνέχιση ισχύος αυτού του θεσμού, δηλαδή του πανεπιστημιακού ασύλου, περισσότερο ως σεβασμός σε κάποια δημοκρατική παράδοση πρέπει να εκληφθεί και λιγότερο ως ουσιαστική διασφάλιση των δημοκρατικών όρων διακίνησης ιδεών! Γιατί αν κάποιος θελήσει να “δοκιμάσει” τη δημοκρατία… είναι σίγουρο ότι δεν θα του σταθεί εμπόδιο το σημερινό “ξεχειλωμένο” πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά ούτε και θα τον διευκολύνει το άσυλο που θα είναι περιορισμένο στις πραγματικές και σαφώς οριοθετημένες απ’το νόμο διαστάσεις του! Μη κοροϊδευόμαστε: Ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου έχει εκφυλιστεί σε κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχικές δημοκρατικές προθέσεις! Δεν είναι άλλωστε ο μόνος θεσμός (ή έθιμο) που εκφυλίστηκε σ’ αυτή τη χώρα της αφασίας. Έχουν προηγηθεί και άλλα πολλά που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.
Πηγή: Greece SOS
