Τέχνη και Επιστήμη
Στην πρώτη πράξη του Parsifal, τελευταίας (και κορυφαίας) όπερας του Richard Wagner, λίγο πριν το υπέροχο μυστηριακό ορχηστρικό ιντερλούδιο, ο συνθέτης-φιλόσοφος βάζει τον παρακάτω διάλογο ανάμεσα στον Parsifal και τον Gurnemanz:
PARSIFAL: Μόλις και μετά βίας βαδίζω, κι όμως νιώθω πως ήδη έχω πάει πολύ μακριά!
GURNEMANZ: Βλέπεις, γιε μου, σ' αυτό εδώ το μέρος ο χρόνος γίνεται χώρος!
Όσο κι αν θέλει κανείς να αποφύγει τη σκέψη ως παράλογη, δεν μπορεί να μην διερωτηθεί ως πού άραγε θα μπορούσε να φτάσει η προφητική διορατικότητα του Wagner! Η όπερα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1882 στο Bayreuth, 23 χρόνια πριν ο Albert Einstein προτείνει τη φημισμένη (Ειδική) Θεωρία της Σχετικότητας. Και ο παραπάνω διάλογος, που σίγουρα θα παραξένεψε όσους τον πρωτάκουσαν, αποκτά ξαφνικά νόημα στο πλαίσιο της Μοντέρνας Φυσικής, και ειδικά της Σχετικότητας, που επιτρέπει το μετασχηματισμό του χώρου σε χρόνο και αντίστροφα.
Αντί άλλων σχολίων, παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από τον Parsifal:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου