Ενδιαφέρον άρθρο του Θεόδωρου Αυγερινού! Σημειώνω τα εξής, προς διευκόλυνση της ανάγνωσης:
Σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, η σχάση του ουρανίου 235 (U-235) επιτυγχάνεται καλύτερα με τη βοήθεια νετρονίων που έχουν υποστεί επιβράδυνση, σε σχέση με τις ταχύτητες με τις οποίες παράγονται πρωτογενώς στις αλυσιδωτές πυρηνικές αντιδράσεις. Καλύτερος επιβραδυντής θα ήταν το καθαρό υδρογόνο, όμως αυτό είναι αέριο και η συγκέντρωση ατόμων του ανά μονάδα όγκου είναι μικρή. Επόμενη λύση επιβραδυντικού μέσου είναι το νερό, που όμως έχει το μειονέκτημα να απορροφά (αντί απλά να επιβραδύνει) μεγάλο μέρος των νετρονίων. Αντίθετα, το βαρύ ύδωρ (με άτομα δευτερίου στη θέση του απλού υδρογόνου) έχει μικρότερη τάση να απορροφά νετρόνια και αποτελεί ιδανικό επιβραδυντή. Εναλλακτική επιλογή επιβραδυντικού μέσου είναι ο γραφίτης.
Νετρόνια που δεν έχουν υποστεί επιβράδυνση μπορεί να προκαλέσουν σχάση στο U-238 (αντί του U-235), όμως η διαδικασία είναι ελάχιστα αποδοτική και, ως εκ τούτου, μη σύμφορη. Από την άλλη, η απορρόφηση "αργών" νετρονίων από το U-238 δεν οδηγεί σε σχάση αλλά σε παραγωγή πλουτωνίου που, με τη σειρά του, υφίσταται σχάση όμοια με το U-235 (με "αργά" νετρόνια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου