Αν θέλεις να δηλητηριάσεις έναν σκύλο, δεν θα πρέπει να του βάλεις την κάψουλα με το δηλητήριο απευθείας στο στόμα: το πιο πιθανό είναι ότι θα την φτύσει αμέσως! Θα είναι πολύ αποτελεσματικότερο να τοποθετήσεις το δηλητήριο μέσα στο μπιφτέκι. Τότε, μαζί με την γευστική απόλαυση, το ζωντανό θα καταπιεί και το μέσο του αφανισμού του...
Οδηγήθηκα σ' αυτή την παραβολική σκέψη διαβάζοντας ένα κείμενο από κάποιο site, το οποίο είδα τυχαία αναρτημένο σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Κείμενο επιφανειακά νοσταλγικό για "ωραίες" εποχές που έφυγαν ανεπιστρεπτί - και, από αυτή την άποψη, φαινομενικά "αθώο". Η "κάψουλα" με το δηλητήριο, όμως, κρυβόταν στις λεπτομέρειες...
Ακόμα χειρότερα: Αν και το ίδιο το άρθρο ήταν προγενέστερο του προσφάτου συμβάντος, η ανάρτηση από τον χρήστη του μέσου έγινε εμφανώς ως αντίδραση στη συγκίνηση που προκάλεσε σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης η τραγωδία της Αργυρούπολης, όπου ένα νέο παιδί έθεσε τέλος στη ζωή του μη αντέχοντας το απάνθρωπο μπούλινγκ που υφίστατο. Είμαι βέβαιος ότι ανάλογες αναρτήσεις θα είχαν γίνει προηγουμένως με αφορμή τις δολοφονίες του Άλεξ και του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το concept είναι κοινό: Αν δεν είσαι αρκετά "μάτσο" για να τα βγάλεις πέρα με τη βία που σου ασκείται, επειδή έχεις ανατραφεί με τις αξίες της ευγένειας και του πολιτισμού, τότε είσαι ένας "φλώρος" που δεν θα πείραζε να μας αδειάσει τη γωνιά!
Αλλά, ποιο είναι το "δηλητήριο"; Αν διαβάσει κάποιος προσεκτικά το κείμενο θα δει να αναδύονται οι αρχές, οι αξίες και το εν γένει πνεύμα που κυριαρχούσε στην Νεολαία του Χίτλερ (Hitlerjugend). Εκεί, βέβαια, όλα αυτά υπηρετούσαν έναν πολύ συγκεκριμένο εθνικό στόχο των ναζί: να μετατρέψουν άγουρες συνειδήσεις αγοριών και κοριτσιών σε δολοφονικά ένστικτα, απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία ενός κατακτητικού στρατού μοναδικής σκληρότητας!
Είναι κοινό μυστικό, όμως, ότι σε τούτη εδώ τη χώρα υπάρχουν ακόμα και σήμερα θαυμαστές του ναζισμού. Το ότι εμφιλοχώρησαν στο κοινοβουλευτικό σύστημα δεν στάθηκε ικανό να τους εκδημοκρατίσει ώστε να αποβάλουν τα νοσηρά ανακλαστικά που κουβαλούν. Τους είδαμε πρόσφατα, για παράδειγμα, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε πορεία για εθνικό θέμα, στην οποία συμμετείχαν και κατά τη διάρκεια της οποίας επιδόθηκαν αναίτια και απρόκλητα στη βεβήλωση μνημείου αφιερωμένου στα θύματα της ρατσιστικής θηριωδίας των ναζί...
Σταχυολογώ κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα του κειμένου στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω (οι "κάψουλες με το δηλητήριο" που λέγαμε):
"Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ό,τι μας έκαναν (...). Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους."
"Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά."
"Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. (...) Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος."
"Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες."
Στο κείμενο, βέβαια, υπάρχει και το "μπιφτέκι", αφού λέγονται και μερικά πράγματα σε διαφορετικό πνεύμα, με στόχο να καθαγιάσουν τις προθέσεις:
"Τα παιδιά έγιναν πιο ακοινώνητα (...) με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που τα κατέστησαν αποβλακωμένα. (...) Οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους."
"Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής."
"Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία."
Ώστε, στις αρετές θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, τελικά, την ευγένεια; Γιατί, αποκόμισα την εντύπωση ότι ευγένεια και πολιτισμός είναι "κοριτσίστικες" ιδιότητες!
Δείτε ολόκληρο το κείμενο. Εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι ο συντάκτης αποκρύπτει επιμελώς την ταυτότητά του. Ίσως στο "Κολοκοτρωνέικο" θάρρος δεν περιλαμβάνεται αυτό της γνώμης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου