Δυστυχώς, ΤΟ ΒΗΜΑ δεν με ειδοποιεί όταν υπάρχουν νέα σχόλια στα άρθρα μου. Έτσι, εντελώς τυχαία ανακάλυψα σήμερα το σχόλιο του Αντώνη-Ψέρημος για το αντικαπνιστικό άρθρο Αποχαιρετώντας για πάντα το «κλαμπ των αυτοκαταστροφικών»! Αν και το σχόλιο αποδυναμώνει την επιχειρηματολογία του άρθρου, είμαι υποχρεωμένος -για λόγους επιστημονικής εντιμότητας- να μην το αποσιωπήσω, αφού αντιπροσωπεύει μια υπαρκτή, ειδική κατηγορία καπνιστών που περιέπεσαν στη συνήθεια για λόγους που δεν εντάσσονται στους ψυχολογικούς μηχανισμούς εθισμού που περιγράφονται στο άρθρο. Δεν συνιστώ, πάντως, στον αναγνώστη να παρασυρθεί από τη γοητεία του λόγου του Αντώνη, βάζοντας στο περιθώριο τα εφιαλτικά στατιστικά δεδομένα που αναφέρει ο γιατρός Α. Πολίτης!
Sui Generis περίπτωση
Φίλε μου Κώστα, υπάρχουν, δυστυχώς και περιπτώσεις όπως η δική μου που συνιστούν sui generis περίπτωση. Τι εννοώ; Ήμουν ένας πολύ πειθαρχημένος έφηβος. Χωρίς ξεσπάσματα, ασχολούμουν μόνο με τα μαθήματα, τη ροκ μουσική και την ΑΕΚ. Δεν είχα κανένα φίλο που να καπνίζει. Δεν είχα πιει ποτέ καφέ ή αλκοόλ. Είχα άριστες σχέσεις με τους δικούς μου και, νομίζω, δεν είχα ψυχολογικά προβλήματα -εκτός και αν θεωρούνται τέτοια οι... ερωτικές απογοητεύσεις της εφηβείας. Ήμουν 16 χρονών και κάποια μέρα, μου γύρισε το κουμπί και αποφάσισα να αρχίσω το κάπνισμα. Έτσι απλά. Αγόρασα ένα πακέτο Cortina και πήγα στο υπόγειο της πολυκατοικίας μου. Όχι απλά μου άρεσε η πρώτη φορά φίλε μου, αλλά έκτοτε πάντα αναζητούσα εκείνο το ίδιο συναίσθημα που για εμένα ήταν και παραμένει μοναδικό. Επαθες πλάκα; Άκου και αυτό: καμία διάθεση δεν είχα να δείξω στους φίλους μου ότι είμαι in διότι, εκτός του ότι κανείς τους δεν κάπνιζε, το κράτησα κρυφό από όλο τον κόσμο για ένα χρόνο τουλάχιστον, ήτοι μέχρι την τρίτη λυκείου. Καμία διάθεση δεν είχα να πάω κόντρα στους γονείς μου διότι, ποτέ δεν κάπνισα μπροστά τους. Τελικά, μετά από 1-2 προσπάθειες και 16 χρόνια καπνίσματος το έκοψα τα τελευταία 2 1/2 χρόνια (είχαν προηγηθεί άλλες δύο προσπάθειες, από 1 1/2 χρόνο κάθε μία). Ο λόγος προφανής: τα παιδιά μου. Ακόμα παλεύω βέβαια με ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο χωρίς νικοτίνη, πιο πολύ για να καταπολεμώ τη νευρικότητά μου όταν πίνω καφέ και όταν βλέπω την ΑΕΚ. Νομίζω όμως ότι είμαι σε πολύ καλό δρόμο και, να σου πω την αλήθεια, κάθε φορά που το έκοβα ήταν και πιο εύκολο. Αν μετανιώνω που το ξεκίνησα; Αν αναλογισθώ τι κακό μπορεί να έχω προκαλέσει στον εαυτό μου, ναι, σίγουρα. Όταν σκέφτομαι όμως την πρώτη φορά και τα αμέτρητα ηλιοβασιλέματα, τις βόλτες με τη μηχανή, τα ψαρέματα, τα πρωινά στο μπαλκόνι στην Ψέρημο, νιώθω μια ζέστη να με κατακλύζει και γεύσεις, αρώματα και ήχοι να με συνεπαίρνουν: αεράκι, καφές, ήχος από θάλασσα, στιγμές μοναδικές, στιγμές προσωπικές. Αν το κάνεις, τουλάχιστον κάνε το να αξίζει.
Αντώνης-Ψέρημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου