Helen Andrews: Αντι-Γουοκισμός ή Τραμπική οπισθοδρόμηση;

Γράφει ο Κώστας Παπαχρήστου

Η ομιλία της υπερ-συντηρητικής συγγραφέως Helen Andrews σε συνέδριο "Εθνικού Συντηρητισμού" στις ΗΠΑ του Donald Trump, ήταν μία Τραμπικής έμπνευσης προσέγγιση σε ένα "ανησυχητικό" φαινόμενο της εποχής. Η ομιλήτρια αναφέρθηκε στην - κατά τη γνώμη της - θηλυκοποίηση (feminization) του αμερικανικού πολιτισμού που προκαλεί η αυξανόμενη εκπροσώπηση (μάλλον η μειούμενη υπο-εκπροσώπηση, θα λέγαμε) από γυναίκες σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, η ανώτατη εκπαίδευση, η πολιτική και η επιχειρηματικότητα. Και, κατά έναν λογικά ταχυδακτυλουργικό τρόπο, η Andrews ταύτισε την υποτιθέμενη αυτή "θηλυκοποίηση" με την κουλτούρα του Woke. Βέβαια, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, έβαλε στον λόγο της το Woke "από την πίσω πόρτα"!

Το δόγμα Woke δεν βλέπει ενοποιημένα κοινωνικά σύνολα αλλά διαχωρισμένες κοινωνικές ταυτότητες με τυποποιημένα χαρακτηριστικά. Έτσι, η Andrews θεωρεί - σωστά καταρχήν - πως εκφράζει αντι-Woke θέσεις όταν ζητά να καταργηθεί η ποσόστωση με βάση το φύλο, σε όλους τους επίσημους θεσμούς και όλες τις θέσεις εργασίας, ένα μέτρο που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ με στόχο την αυξημένη παρουσία και συμμετοχή γυναικών. Από τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, ως το Κογκρέσο και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι επιλογές προσώπων θα πρέπει να γίνονται με καθαρά αξιοκρατικά κριτήρια και ανεξάρτητα από το φύλο των υποψηφίων.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Όμως, ενώ δείχνει να αντιτίθεται στην Woke λογική των ταυτοτήτων, η Andrews την υπηρετεί απόλυτα όταν, σε αντίστιξη με την αξιοκρατική ρητορεία της που δεν εκχωρεί a priori προνομιακές ιδιότητες σε οποιοδήποτε φύλο (και ειδικά στον άντρα), περιγράφει τη γυναίκα ως περίπου απειλή για τον (αμερικανικό, τουλάχιστον) πολιτισμό! Ο λόγος είναι ότι, από τη φύση της - πάντα κατά τη γνώμη της Andrews - η γυναίκα είναι φορέας χαρακτηριστικών που υπονομεύουν την πρόοδο της κοινωνίας και τα οποία, φυσικά, είναι απολύτως ανεπιθύμητα στο Τραμπικό αξιακό σύμπαν όπου εμφανέστατα εντάσσει ιδεολογικά τον εαυτό της η συγγραφέας: ενσυναίσθηση έναντι λογικής, ασφάλεια έναντι ρίσκου, συνεννόηση έναντι ανταγωνισμού...

Δεν εκφράστηκε απροκάλυπτα (κάτι τέτοιο αυτονόητα θα προκαλούσε αντιδράσεις), όμως θα έλεγε κάποιος ότι ήταν γραμμένο με φωτεινά γράμματα στο πρόσωπο της ομιλήτριας: Ο πιο ταιριαστός κοινωνικός ρόλος για τη γυναίκα είναι, τελικά, εκείνος που της επιβάλλει να μένει στο σπίτι και να παράγει παιδιά! Αυτό είναι, κατά βάση, το όνειρο του Donald Trump για την Αμερική του μέλλοντος. Όπου το "μέλλον" συναντάται (όχι και τόσο μακροπρόθεσμα, φοβάμαι) με τον μεσαίωνα...

Προσωπικά, τα όσα άκουσα στην ομιλία της Andrews μου θύμισαν κάποιες ιδέες που διακινήθηκαν στη ναζιστική Γερμανία μετά το Ολοκαύτωμα, περί "υπερ-εκπροσώπησης" σημαντικών επαγγελμάτων - όπως καθηγητών πανεπιστημίου και δικηγόρων - από Εβραίους. Επιχείρημα που αρκετοί Γερμανοί επικαλέστηκαν προκειμένου να "δικαιολογήσουν" τα αντισημιτικά αισθήματα που είχαν αναπτυχθεί στη χώρα τους την περίοδο του Ναζισμού. Και είναι γνωστές, επίσης, οι θέσεις των Ναζί για τον ρόλο της γυναίκας στη δική τους κοινωνία...

Εν κατακλείδι: Έχω πάρει ξεκάθαρη θέση κατά του Γουοκισμού [1], και δεν πιστεύω πως έγινα ιδιαίτερα συμπαθής γι' αυτό. Όμως, υπάρχει ένα όριο: ο αντι-Γουοκισμός (ως ορθολογική θέση) θα πρέπει να σταματά εκεί που αρχίζει η πολιτική και κοινωνική οπισθοδρόμηση. Εκτός βέβαια αν η οπισθοδρόμηση εξακολουθεί, εν προκειμένω, να αποτελεί συνειδητή επιλογή για την πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών!

[1] https://ardin-rixi.gr/archives/258707

Αλέξανδρος Σκούρας: Γιατί η Αριστερά αγαπά την Παλαιστίνη

Ανάλυση

Η στάση της σημερινής Αριστεράς απέναντι στην Παλαιστίνη δεν είναι ζήτημα γεωπολιτικής. Είναι πίστη. Ένα είδος πολιτικού θρησκεύματος, με σύμβολα, ψαλμούς και ιερά δόγματα. Και όπως κάθε θρησκεία, δεν χρειάζεται λογική. Χρειάζεται συναίσθημα, ενοχή και έναν εχθρό.

Από το 1948 και μετά, η Αριστερά είδε στο Ισραήλ όχι ένα κράτος που επιβίωσε μέσα σε εχθρικό περιβάλλον, αλλά το απόλυτο σύμβολο της «δυτικής αλαζονείας». Ένα προτεκτοράτο της Δύσης μέσα στη Μέση Ανατολή, έναν μικρό Αμερικανό της Ανατολής. Και απέναντί του, οι Παλαιστίνιοι - φτωχοί, άοπλοι, αδικημένοι. Το τέλειο σενάριο για μια αφήγηση που χρειάζεται πάντα «θύματα» και «καταπιεστές».

Από τότε, η Αριστερά δεν βλέπει σύνορα, στρατούς ή ιδεολογίες. Βλέπει μόνο ρόλους. Ο ισχυρός είναι ο κακός. Ο αδύναμος είναι ο καλός. Τέλος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιος έριξε πρώτος τη ρουκέτα ή ποιος χρηματοδοτεί ποιον. Αρκεί να δεις ποιος φορά στολή και ποιος μαντήλα. Η ηθική υπόθεση έχει ήδη κριθεί.

Όμως πίσω από αυτή την απλοϊκή ανάγνωση κρύβεται κάτι πιο βαθύ: η δυτική ενοχή. Η Ευρώπη δεν έχει συγχωρήσει τον εαυτό της για την αποικιοκρατία, τη δουλεία, το Ολοκαύτωμα. Και επειδή δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν, βρήκε έναν νέο τρόπο να εξαγνιστεί: να υποστηρίζει τους «καταπιεσμένους» - ή όποιον παρουσιάζεται έτσι.

Η Παλαιστίνη έγινε έτσι ο καθρέφτης της δυτικής συνείδησης. Όχι ο τόπος των Παλαιστινίων, αλλά ο βωμός πάνω στον οποίο εξαγνίζεται η ενοχή του Δυτικού ανθρώπου. Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια τεράστια υποκρισία. Η Αριστερά απαιτεί από τις δημοκρατίες της Δύσης ηθική τελειότητα, αλλά για τις θεοκρατίες της Ανατολής δείχνει απέραντη κατανόηση.

Αν σκοτώνει το Ισραήλ, είναι «έγκλημα». Αν σκοτώνει η Χαμάς, είναι «αντίσταση». Αν περιορίζει δικαιώματα μια δυτική κυβέρνηση, είναι «φασισμός». Αν τα καταργεί ένα ισλαμικό καθεστώς, είναι «πολιτισμική ιδιαιτερότητα». Αυτή η ασυμμετρία δεν είναι ανθρωπισμός, είναι ψυχολογικό σύμπλεγμα.

Κάπου στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η αριστερή ρητορική περί «απελευθέρωσης» συναντήθηκε με την ισλαμική προπαγάνδα περί «αντίστασης». Έτσι είδαμε φεμινίστριες να διαδηλώνουν δίπλα σε μαντηλοφορεμένες φανατικές και πανεπιστήμια να φιλοξενούν τρομοκράτες ως «ακτιβιστές». Μια συμμαχία τόσο παράλογη που μόνο η αριστερή ιδεολογία μπορεί να τη δικαιολογήσει.

Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά δεν αγαπά την Παλαιστίνη επειδή αγαπά τους Παλαιστίνιους. Δεν ενδιαφέρεται για τους Κούρδους, τους Ιρανούς, τους Σύριους ή τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής. Την ενδιαφέρουν μόνο οι συγκρούσεις όπου μπορεί να καταγγείλει τη Δύση.

Η Παλαιστίνη είναι απλώς το βολικό της θέατρο. Ένας καθρέφτης όπου μπορεί να βλέπει τη δική της «ανθρωπιά» - χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποστήριξη στους Παλαιστίνιους είναι η τελευταία μορφή δυτικού αυτομίσους.

Κάθε φορά που κάποιος φωνάζει «Free Palestine», αυτό που συνήθως εννοεί είναι «καταδικάζω τον πολιτισμό μου». Και όσο το Ισραήλ παραμένει ελεύθερο, δημοκρατικό και ακμαίο, τόσο πιο πολύ τους εκνευρίζει. Γιατί τους θυμίζει ότι οι αξίες που μισούν - ελευθερία, αγορά, ευθύνη - είναι αυτές που λειτουργούν.

Η Αριστερά αγαπά την Παλαιστίνη, όχι από αλληλεγγύη.

Αλλά από ανάγκη.

Για να συνεχίσει να νιώθει καλή χωρίς να είναι.

Αλέξανδρος Σκούρας

Πηγή: Liberal.gr

Soviet atrocities against women in occupied Berlin (1945)

Η αυταπάτη της ελεύθερης επιλογής...

Και οι δύο φαινομενικά διάφορες μαθηματικές εκφράσεις (το όριο αριστερά και η σειρά δεξιά) οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: το γνωστό e=2.71828, τη βάση των φυσικών λογαρίθμων!

* Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το e και την εκθετική συνάρτηση exp(x), δείτε εδώ.