ΤΟ ΒΗΜΑ - Αυτοκαταστροφικοί εγωκεντρισμοί

Πριν κάπου δέκα χρόνια, η ποδοσφαιρική ΑΕΚ αναστατώθηκε από μια ακραία συμπεριφορά μιας οργάνωσης φανατικών οπαδών της. Οι εν λόγω οπαδοί αντιδρούσαν βίαια στην παρουσία στον πάγκο της ομάδας ενός προπονητή που στο παρελθόν την είχε οδηγήσει στην κατάκτηση πρωταθλημάτων, αλλά είχε κάνει το «λάθος» να εργαστεί για ένα διάστημα σε ανταγωνιστικό σύλλογο. Οι αντιδράσεις έφταναν ως το σημείο της ευθείας και απροκάλυπτης υπονόμευσης της αγωνιστικής πορείας της ομάδας, κάθε νίκη της οποίας θα μπορούσε να πιστωθεί στον «μισητό» τεχνικό!

Χαρακτηριστικό ήταν ένα περιστατικό σε ένα δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι: Οι οπαδοί στρατοπέδευσαν έξω απ’ το ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα, και όλη τη νύχτα την παραμονή του αγώνα έκαναν τόσο θόρυβο ώστε να μην μπορέσουν να κλείσουν μάτι οι ποδοσφαιριστές. Περιττό να αναφέρω την έκβαση του αγώνα εκείνου... Το περιστατικό αυτό, που το είδος του δυστυχώς δεν περιορίζεται στο χώρο του ποδοσφαίρου, αποκαλύπτει μια νοσηρή πλευρά του ελληνικού χαρακτήρα: είμαστε ικανοί να καταστρέψουμε αυτό που (υποτίθεται πως) αγαπάμε, αν δεν μπορέσουμε να το φέρουμε στα μέτρα μας! (...)

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ποιοι πληρώνουν την κρίση...

Την χιλιοειπωμένη φράση τη διάβασα ξανά σε πρόσφατο άρθρο αυτής της εφημερίδας (με το οποίο, κατά τα άλλα, συμφωνώ):

«Το κόστος της κρίσης καλείται να πληρώσει ο ιδιωτικός τομέας.»

Επειδή η αέναη επανάληψη είναι δυνατόν, εκτός από την επιθυμητή εμπέδωση, να οδηγήσει και σε αναθεωρητισμό, σκέφτηκα να βάλουμε για λίγο τη φράση στο μικροσκόπιο και να εξετάσουμε κάποιες λεπτές –και όχι τόσο ξεκάθαρες- υφές της...


Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Εγκλήματα γνώμης...

...Η πιο επιτυχημένη, ίσως, κωδικοποίηση της έννοιας του δημοκρατικού ήθους περιέχεται στη γνωστή, φοβερή φράση του φιλόσοφου François-Marie Arouet: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.» Στο σύγχρονο συνονθύλευμα παρηκμασμένων και μισαλλόδοξων συνειδήσεων, θλιβερό κατάντημα αυτού που κάποτε λεγόταν –και κατ’ ευφημισμό εξακολουθεί να λέγεται- «Ελλάδα» (sic), η φράση του Βολταίρου έχει αποκτήσει ένα νέο, διαστροφικό νόημα: «Διαφωνώ με αυτό που λες, και θα αγωνιστώ μέχρι θανάτου (σου) ώστε να μην μπορείς να το λες!»...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το «σύνδρομο της Τατιάνας» (κι αν το ‘χαμε...)

Ομολογώ πως δεν μου ‘χε ξανατύχει, κι ούτε που μου ‘τυχε ξανά από τότε! Το θυμάμαι όμως όλο και πιο πολύ τελευταία, καθώς φιλοσοφώ πάνω στις βαθύτερες αιτίες του εθνικού μας ναυαγίου... Η Τατιάνα ήταν αλλοδαπή φοιτήτριά μου, από το Καμερούν. Ιδιαίτερα ευφυής και, πάνω απ’ όλα, εργατική και μεθοδική όσο λίγοι στο τμήμα της. Σαν δευτεροετής, παρακολουθούσε το μάθημα του θεωρητικού ηλεκτρομαγνητισμού που διδάσκω.

Κάποια φορά, μπήκα στην τάξη κρατώντας βαθμολογημένα διαγωνίσματα, τα οποία επέστρεψα στους μαθητές μου ζητώντας τους να σχολιάσουν την αξιολόγησή μου. Πρόσεξα την αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπο της Τατιάνας καθώς με παρακάλεσε να πλησιάσω στο θρανίο της: «Γιατί, κύριε, μου βάλατε τόσο;» Ήμουν έτοιμος να βάλω τις φωνές, καθώς ο βαθμός της ήταν κάπου 90% του άριστα! Διατήρησα, όμως, την ψυχραιμία μου: «Πιο πολύ θα θέλατε; Υπήρχαν κάποια λαθάκια...» Η απάντησή της με καθήλωσε: «Όχι, διαμαρτύρομαι γιατί μου βάλατε πιο πολύ απ’ ό,τι άξιζα! Αυτή τη φορά δεν είχα διαβάσει όσο έπρεπε...» Είδα κι έπαθα να την πείσω ότι ο βαθμός της ήταν αντικειμενικός κι απόλυτα δίκαιος!

Καθώς φέρνω το παλιό εκείνο περιστατικό στο μυαλό μου, σκέφτομαι με μια δόση μελαγχολίας: Αχ, και να ‘μασταν δέκα εκατομμύρια «Τατιάνες»! Να ‘λεγε ο καθένας μας: «δεν πειράζει, μου φτάνουν τόσα!», τις εποχές της αθωότητάς μας, τότε που ακόμα οι αγελάδες έμοιαζαν παχιές κι αστείρευτες... Να ‘χαμε λίγο περισσότερο ήθος και μια σταλιά λιγότερη απληστία... Να ‘μασταν πρώτα συνάνθρωποι και μετά ανταγωνιστές... Να βάζαμε τη δημοκρατία λίγο ψηλότερα απ’ τη συντεχνία... Να βολευόμασταν με το παλιό αμάξι τη στιγμή που ο γείτονας δεν είχε ούτε για το λεωφορείο... Κι αν τον συναντούσαμε πρωί-πρωί στο δρόμο, μ’ αυτό το παλιό αμάξι να τον πετούσαμε ως τη δουλειά... Και να ‘ταν αυτός ο λόγος που θα ‘δινε σ’ αυτό την πρέπουσα χρηστική αξία, μακριά από κενόδοξες ανάγκες επίδειξης σε «φίλους» κι επιβεβαίωσης από ρηχές και ξιπασμένες «συντρόφους»...

Ένας τέτοιος λαός, λοιπόν, σήμερα θα μπορούσε ακόμα και να βγάζει αναιδώς τη γλώσσα του στην κυρία Μέρκελ: «Άντε στο καλό σου, κυρά μου! Ποιος σου ‘πε πως έχουμε ανάγκη από δανεικά;»

ΤΟ ΒΗΜΑ


Σχόλια αναγνωστών (επιλογή):

Η Μέρκελ και η άλλη Τατιάνα... (από Δ.Τ.)
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο, με εξαίρεση το επιμύθιο περί Μέρκελ. Είναι άλλο πράγμα η αθωότητα και το ήθος και τελείως διαφορετικό αυτό που υπονοείται στο τέλος: ο απομονωτισμός της χώρας, η αθέτηση των συμφωνιών μας και η αίσθηση ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο γεμάτο αλληλεξαρτήσεις. Όσον αφορά τον πυρήνα του άρθρου, μακάρι να είμασταν δέκα εκατομμύρια Τατιάνες. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το πρότυπο του νεοέλληνα είναι μια άλλη Τατιάνα που κάνει καριέρα στην τηλεόραση...

Απάντηση σε Δ.Τ. από ioannis
Η αθωότητα και το ήθος, δεν είναι άλλο πράγμα. Είναι στάση ζωής. Για να σταθείς στο ύψος αυτό, χρειάζεσαι δύναμη, πνευματική και σωματική. Το διαφορετικό, κατ’ εσάς, όπως διαγιγνώσκετε ως υπονοούμενο, είναι ακριβώς αυτό που δημιουργεί τις αλληλεξαρτήσεις. Μπαίνει από την πίσω πόρτα καλυμμένο με το μανδύα, μιας υποτιθέμενης επιτυχίας, προσωπικής, για την ικανοποίηση του απόλυτου εγώ, απομονώνοντας σταδιακά αυτό που θα έπρεπε να καλλιεργεί η περίφημη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή, την αδελφοσύνη. Ο κίνδυνος (απομονωτισμός) που με μεγάλη ευκολία προβάλλεται από επίσημους, κυβερνητικούς και μη, έχει αποδέκτες και διεύθυνση. Πρέπει να καταχωνιάσουμε, στο σκοτεινό και απροσπέλαστο μέρος του μυαλού μας, την Τατιάνα, που έχουμε μέσα μας. Και φαίνεται, ότι, μέχρι σήμερα τα καταφέρνουν περίφημα, αφού, έχουμε χάσει την αθωότητα αλλά και το ήθος μας. Αυτό που με προβληματίζει, είναι, ποια θα είναι η αντίδρασή μας, όταν θα αντιληφθούμε κάποια στιγμή, να μας κοιτάζει η Τατιάνα, η δική μας Τατιάνα, με την αγριεμένη έκφραση στο πρόσωπό της.

Και όμως κινείται... (απάντηση αναγνώστη σε Δ.Τ.)
Μια μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου σπιτιού. Δεν υπήρχε σ'όλη την Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από ένα πιάτο φακές. Μ'άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές, σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε : "Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές". Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε : "Α, φουκαρά αδερφέ μου ! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα"... Ορθώς λοιπόν για Μέρκελ.

Δεν εχουμε αναγκη απο δανεικα? (ανώνυμος αναγνώστης)
Αυτο πραγματικα με αφησε αφωνο. Τοση αγνοια και για τους ανθρωπους και για την τρεχουσα κατασταση? Η ανθρωπογνωσια ειναι μια εξαιρετικα δυσκολη διανοητικη διαδικασια στο φτωχο πνευματικο περιβαλλον μιας καθυστερημενης χωρας, επομενως σε ενα βαθμο συγνωστες οι σχετικες με αυτη ανοησιες. Αλλα αυτο με τα δανεικα δεν ειναι η απλη καθημερινη βλακεια που αφορα το 90% του πληθυσμου. Εδω βλεπουμε ποσο θλιβερα χαμηλη ειναι η νοητικη και αντιληπτικη δυνατοτητα του πληθυσμου και ποια ειναι η πραγματικη προελευση των ιστορικων αδιεξοδων της χωρας.

(Το ύφος του τελευταίου σχολίου το αφήνω... ασχολίαστο!) 

ΤΟ ΒΗΜΑ - Τι είναι, τελικά, ρατσιστικό;

Η πρόσφατη, πολυσυζητημένη υπόθεση της Βούλας Παπαχρήστου άνοιξε πάλι τον κύκλο των αντιπαραθέσεων περί ρατσισμού στη χώρα. Θυμίζουμε ότι η αθλήτρια της ΑΕΚ αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την Ολυμπιακή αποστολή λόγω ενός χιουμοριστικού σχολίου της στο site κοινωνικής δικτύωσης “Twitter”, το οποίο (σχόλιο) θεωρήθηκε ρατσιστικό από τους υπεύθυνους της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Το σχόλιο ανέφερε τα εξής: «Με τόσους Αφρικανούς στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου θα τρώνε σπιτικό φαγητό!»

Πέραν από το προφανές επιστημονικό λάθος που εμπεριέχει (πρόκειται απλά για μολυσμένα Ελληνικά κουνούπια!), το κατά πόσον το σχόλιο είναι ή όχι ρατσιστικό είναι θέμα συζήτησης. Το πρόβλημα είναι κατά κύριο λόγο εννοιολογικό: η διαφορετικότητα στην αξιολόγηση μιας πράξης ως ρατσιστικής ή όχι, οφείλεται στη μη-οικουμενικότητα της αντίληψης του πρωτογενούς όρου «ρατσισμός»...

Διαβάστε το άρθρο...

ΤΟ ΒΗΜΑ - Κήρυκες του μίσους: οι παρενέργειες μιας κρίσης...

Όσο κι αν ακούγεται σκληρό, αυτή η κρίση δεν μας εξαθλίωσε μόνο οικονομικά: ακόμα περισσότερο, μας εξαθλίωσε ηθικά. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, ανέδειξε την ηθική αθλιότητα που υπολάνθανε μέσα μας!

Δεν μας πήρε χρόνο να χωριστούμε σε αλληλομισούμενες κοινωνικές ομάδες που κάθε μια πλειοδοτεί σε κανιβαλιστική αγριότητα απέναντι σε κάποιες άλλες, τις οποίες θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνες για την κρίση. Σκληροί δαρβινικοί νεοφιλελεύθεροι εναντίον ουτοπικών αριστερών κρατιστών... Αντιμνημονιακοί ιδεαλιστές «επαναστάτες» εναντίον κυνικών φιλομνημονιακών πραγματιστών... Εθνικά υπερήφανοι δραχμολάγνοι αυτόχειρες εναντίον «ξεπουλημένων δωσίλογων» ευρωπαϊστών...

Διαβάστε το άρθρο...

Όταν χάνεται το μέτρο...

Δείγμα περιρρέουσας νοσηρότητας σε καιρούς εθνικής κρίσης είναι το χθεσινό άρθρο του Θοδωρή Ζαρέτου στο "Βήμα", ενός αρθρογράφου που εκτιμούσα ιδιαίτερα για τον ορθολογισμό, την αντικειμενικότητα και την τολμηρότητά του να λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αυτή τη φορά επέλεξε την άναρχη εξαλλοσύνη που φτάνει ως την ύβρι, ως μέσο έκφρασης επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για μια πιο πολιτισμένη ανταλλαγή απόψεων, αντάξια της εικόνας που μας είχε δώσει μέχρι χθες ο αρθρογράφος... Κρίμα!

Τα παιδιά σου ρε, δεν τα λυπάσαι;
Ανοιχτή επιστολή προς όποιον αισθάνεται αποδέκτης της

Και πες πως η Τρόικα λέει ΟΚ στο «σπάσιμο» των μέτρων για εξοικονόμηση 11.5 δις μέχρι το 2014, σε 7.5 δις μέχρι το 14 και άλλα 4 δις μέχρι το 2016. Τι σημαίνει αυτό μεγάλε; Ότι ανακουφιστήκαμε από τις εκροές για τα δανεικά και άρα σωθήκαμε αφού μας περισσεύουν για την ανάπτυξη;
Δεν θέλω μ...ς. Γιατί όσο πιο πίσω πάνε τα χρέη τόσο πιο πίσω πάει το πρωτογενές έλλειμμα στον προϋπολογισμό, τόσο περισσότερο χρόνο δηλαδή θα συνεχίσουμε να ζούμε καταναλώνοντας πιο πολλά απ’ όσα παράγουμε, τόσο περισσότερα δανεικά λοιπόν θα χρειαζόμαστε οπότε τόσο περισσότεροι θα είναι οι τόκοι που θα πρέπει να πληρώσουμε, άρα τόσο μεγαλύτερο θα είναι το βάθος χρόνου αποπληρωμής τόκων και κεφαλαίου και τελικά τόσο περισσότερο μέρος του χρέους μεταφέρουμε στα παιδιά μας.
Τόσο απλά μεγάλε. Και γιατί θέλουμε τότε την επιμήκυνση; Καλή ερώτηση φιλάρα. Επειδή δεν θέλουμε να πειράξουμε ούτε μία θέση άεργου δημοσίου υπαλλήλου, ούτε έναν παρασιτικό δημόσιο οργανισμό, δεν θέλουμε να περικόψουμε ούτε ένα ευρώ από γιγαντιαίες συντάξεις, από προκλητικά επιδόματα, από μισθούς ΚΨΜκαπνισμένων πολεμάρχων των Ε.Δ. και αργομισθίες παπάδων.
Ούτε ένα ευρώ από μισθούς εκπαιδευτικών που δουλεύουν τρεις ώρες τη βδομάδα και παίρνουν κανονικό μισθό επειδή-λέει-η θέση τους είναι οργανική! Eπειδή οι ΔΕΚΟ είναι σε άλλον πλανήτη και δεν γίνεται να μπούνε στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου κι αν κανείς τολμήσει να το κάνει θα κατεβάσει ο αρχιαληταράς του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού τους διακόπτες ΤΟΥ.
Επειδή δεν θέλουμε τίποτα να αξιοποιήσουμε όπως για παράδειγμα το Ελληνικό, ώστε να γίνει καμιά επένδυση, να μπεί κανένα φράγκο στο άδειο ταμείο, να δούμε καμιά νέα θέση εργασίας και καμιά ασφαλιστική εισφορά στα ταμεία.
Επειδή ο κάθε φιρδιμίρτζουλας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει βάλει λέει «κόκκινες γραμμές» που δεν θα επιτρέψει να ξεπεραστούν κι ας πληρώνει παράνομα τους κατ ευφημισμόν εργαζομένους ενώ απεργούν.
Και για το 1.100.000 ανέργους (όλους από τον ιδιωτικό τομέα) ποιος θα βάλει κόκκινες γραμμές ρε αληταρά τοπικέ άρχοντα; Επειδή ο κάθε Ρουπακιώτης βγαίνει 10 μέρες μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης όπου είναι υπουργός και ανακαλύπτει ότι «είναι αντισυνταγματική κάθε επιπλέον περικοπή των μισθών των δικαστικών».
Σε ποιόν ρε προκλητικέ υποκριτή τα λες αυτά; Στις επιχειρήσεις που αναγκάζονται να απολύουν ανθρώπους για να πληρώσουν τους φόρους τους, για να πληρώσεις εσύ τους μισθούς που ο ίδιος αποφάσισες ότι δεν κόβονται, ενώ όταν αναλάμβανες τη θέση ΗΞΕΡΕΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι πρέπει να κοπούν;
Για όλα αυτά μεγάλε και για αμέτρητα άλλα παρόμοια θέλουμε την επιμήκυνση. Αν λοιπόν την δείς απ’ αυτήν τη σκοπιά, τότε ο Βενιζέλος από ρεαλιστής διαπραγματευτής μετατρέπεται σε λαμόγιο της διαπλοκής, ο Σαμαράς από ιππότης της ανάπτυξης σε ακόλουθο της Βαλκανικής μας μοίρας και ο Κουβέλης από εκσυγχρονιστής της αριστεράς σε αναχρονιστή του λαϊκισμού.
Αν δεν ήταν τραγικό για τις ζωές ανθρώπων θα είχε πλάκα: Να τους βλέπεις να πασχίζουν να ανακαλύψουν ισοδύναμα μέτρα των προηγούμενων ισοδυνάμων μέτρων των προηγούμενων ισοδυνάμων μέτρων των αρχικών μέτρων που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν εκτός από τη λεηλασία του ιδιωτικού τομέα για να πληρώνονται οι λεβεντιές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέσο μισθό 66.000ευρώ το χρόνο την ώρα που ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήτανε 22.000 ευρώ το χρόνο.
Τόσο καλά. Κι αν πεις για την αντιπολίτευση! Ας θυμηθούμε τον Τσίπρα, το μειράκιον της νεοκομμουνιστικής αρχιτσογλανιάς, να δηλώνει ότι θα ξανακρατικοποιήσει την Ολυμπιακή και θα προσλάβει 100.000 δημοσίους υπαλλήλους!
Ας θυμηθούμε το αρχινούμερο του Περισσού, να έχει υποστεί την χειρότερη πολιτική και εκλογική ήττα και με μπλαζέ μετακομμουνιστικό ύφος-σαν να μην συνέβη τίποτα-να δηλώνει καθημερινά ότι «εμείς τα λέγαμε αυτά αλλά δεν μας ακούγατε και καλά να πάθετε αφού δεν αποφασίζετε να ανατρέψετε τον καπιταλισμό και να με κάνετε πρωθυπουργίνα με υπουργό πολιτισμού τον Μαΐλη»!
Για τους από κεί και κάτω της Βουλής τι να πούμε. Από πατριδοκάπηλοι μέχρι φασίστες ήτανε και μόνο χειρότεροι μπορούν να γίνουν.
Και κάτι άλλο. Μήπως κατάλαβες ρε μέγιστε τι πληρώνεις με τα λεφτά του 23% ΦΠΑ στην εστίαση και 13% στα τρόφιμα την ώρα που η Ισπανία έχει 4%; Και μήπως επιτέλους ρε τρίβλακα κατάλαβες ότι πρώτα ήρθε η κρίση και μετά το μνημόνιο; Και μήπως ρε επαναστάτη του κώλου έχει έρθει η ώρα να καταλάβεις ότι σ’ αυτή τη χώρα, κάθε ένας που επικαλείται τη λογική δεν είναι υποχρεωτικά μικροαστός συντηρητικός νοικοκύρης, ενώ κάθε άλλος που πετάει την επαναστατική παρόλα του όπου βρεί, σαν γόπα τσιγάρου, δεν είναι ακηδεμόνευτος δημοκρατικός τίγρης αλλά ύποπτος τυχοδιώκτης ή απλά μαλάκας;
Με βρίσκεις επιθετικό είπες; Εγώ όμως δεν σε ρώτησα πως με βρίσκεις αλλά που διαφωνείς. Τι είπες; Βρίζω; Σώπα ρε. Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου.

Θοδωρής Ζαρέτος

ΤΟ ΒΗΜΑ


Το σχόλιό μου στο "Βήμα":

Και όμως, στάζει!

Δεν θα μπω στην ουσία των επιχειρημάτων. Κάποια απ’ αυτά τα έχω αναδείξει κι εγώ (π.χ., φασιστικές πρακτικές των συντεχνιών, επαναστατικές κενολογίες της Αριστεράς, κλπ.), ενώ άλλα τα θεωρώ υπερβολικά (π.χ., γνωρίζω στρατιωτικούς και εκπαιδευτικούς που φυτοζωούν με μισθούς πείνας). Όμως, την αξιοπιστία των ιδεών αποδυναμώνει και η ασχήμια του υβριστικού λόγου, προϊόν ανεξέλεγκτης οργής και τυφλού φανατισμού. Σταχυολογώ λεκτικές ακρότητες: «ο αρχιαληταράς του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού» (επί της ουσίας, πάντως, δεν διαφωνώ), «ο κάθε φιρδιμίρτζουλας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης», «ρε αληταρά τοπικέ άρχοντα», «ρε προκλητικέ υποκριτή» (για τον υπουργό της Δικαιοσύνης), «λαμόγιο της διαπλοκής» (για τον Ε. Βενιζέλο), «μειράκιον της νεοκομμουνιστικής αρχιτσογλανιάς» (για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς να διαφωνώ με την κριτική σ’ αυτόν), «αρχινούμερο του Περισσού» (για την Α. Παπαρήγα), «πατριδοκάπηλοι μέχρι φασίστες» (συλλήβδην οι εκτός Βουλής), «ρε τρίβλακα» - «ρε επαναστάτη του κώλου» (μη-προσδιορισμένοι αποδέκτες). Κρίμα για τον κ. Ζαρέτο, που εδώ έχασε την ψυχραιμία του. Και, για αρθρογράφους του επιπέδου του, ναι, «στάζει η ουρά του γαϊδάρου» όταν διολισθαίνουν σε τέτοιες λεκτικές ευτέλειες! (ΚΠ) 

Μαθαίνοντας σκοποβολή πάνω στους Ινδιάνους!

Σε ένα χωριό της άγριας Δύσης, ο σερίφης προκήρυξε θέση βοηθού. Επειδή κανένας απ' τους κατοίκους του χωριού δεν ήταν ιδιαίτερα δεινός στη χρήση των όπλων, οι πιο νέοι άρχισαν εντατικά μαθήματα σκοποβολής. Κάποιοι στόχευαν άδεια μπουκάλια από ουίσκι. Άλλοι πυροβολούσαν τενεκεδάκια από χρησιμοποιημένες κονσέρβες. Ο νεαρός Τζο είχε μια πιο προχωρημένη ιδέα: να βάλει στο σημάδι ζωντανούς στόχους! Η επιλογή δεν ήταν δύσκολη: Στην άλλη πλευρά του βουνού υπήρχε ένα χωριό Ινδιάνων. Οι συγχωριανοί του Τζο φοβόντουσαν πολύ τους Ινδιάνους, παρασυρμένοι απ' τις ιστορίες που διηγούνταν κάποιοι περαστικοί. Έτσι, θα έβλεπαν με "κατανόηση" (αν όχι κι ευγνωμοσύνη) την πράξη του Τζο! Κι έτσι ο Τζο ξεκίνησε μαθήματα σκοποβολής πυροβολώντας αδιάκριτα τους Ινδιάνους - άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, καλούς και κακούς...

Είχα πει να μην ξαναγράψω ως το Σεπτέμβρη. Οι ζέστες, εξάλλου, υπονομεύουν την ευθυκρισία και ευνοούν την πνευματική νωθρότητα. Όμως, δεν μπορούσα να σιωπήσω... Ακόμα κι αν θα 'πρεπε να υπερβώ μια απ' τις αρχές μου και να εκφραστώ με αρνητικό τρόπο για το πνευματικό δημιούργημα ενός νέου επιστήμονα -ή, για να ακριβολογήσω, μιας νέας επιστήμονος-, γνωρίζοντας πόση ανάγκη από ενθάρρυνση έχει στα πρώτα αρθρογραφικά βήματά της...

Όμως, τα πρώτα βήματα είναι καθαγιασμένα όταν γίνονται πάνω σε γη που δεν την έχουμε καταπατήσει. Κι αυτός ο κανόνας δεν τηρήθηκε σ' αυτή την περίπτωση. Δεν ξέρω ποιοι παρέσυραν την τόσο αξιόλογη αυτή μεταπτυχιακή σπουδάστρια να καταπιαστεί με ένα θέμα που γνώριζε μόνο από περιρρέοντες γενικούς αφορισμούς, κι όχι από προσωπική πείρα. Το σίγουρο είναι πως της έκαναν κακό! Και το ρόλο του "κακού" ανέλαβα να παίξω εγώ, κι ας είχα απέναντί μου το άλλο μισό του διχασμένου εαυτού μου να πυροβολεί την κάθε μου λέξη! Γιατί έπρεπε να υπερασπιστώ μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων που έφαγαν τόνους λάσπης απ' την αρχή αυτής της κρίσης. Κι η επιστήμη δεν εφευρέθηκε για να ρίχνει περισσότερη λάσπη, μα αντίθετα για να την καθαρίζει όπου υπάρχει, αναδεικνύοντας την αλήθεια!

Οι "Ινδιάνοι" της ιστορίας μας είναι το σύνολο των δημόσιων λειτουργών της χώρας. Ο "Τζο" είναι η νεαρή επιστήμων που προαναφέραμε. Το όπλο της, ένα άρθρο που δεν θα 'πρεπε να 'χε γράψει... Το δικό μου άρθρο ήταν απλά η συμβουλευτική φωνή του σερίφη που λέει στον Τζο πως δεν ξεκίνησε σωστά τις σπουδές του στη σκοποβολή. Και του το λέει επειδή και μόνο πιστεύει στην αξία και τις δυνατότητές του... Αλλιώς, δεν θα 'χε μπει καν στον κόπο!

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δημόσιο: Όταν η επιστημονική ελαφρότητα συναντά τον πολιτικό δόλο

Αν ήθελα να δώσω έναν σκοτεινό –και, σε κάθε περίπτωση, όχι καλοπροαίρετο- ορισμό της πολιτικής, θα έλεγα πως είναι η τέχνη της διαχείρισης του δημόσιου ψεύδους. Συν τοις άλλοις, ένας τέτοιος ορισμός διαχωρίζει την πολιτική από την επιστήμη, η οποία εξ ορισμού αναζητά την αλήθεια μέσα από τους αυστηρούς κανόνες της αποδεικτικής διαδικασίας.

Το πρόβλημα για την επιστήμη αρχίζει τη στιγμή που αυτή διολισθαίνει –έστω, ασυνείδητα- στις λογικές και τις πρακτικές της πολιτικής...

Διαβάστε το άρθρο...

ΒΗΜΑτίζοντας!

Περνώντας το πρωί για "καλημέρα" απ' τα γραφεία των συναδέλφων στη σχολή, έτρεμα πάντα αυτή τη χρονιά μήπως τρακάρω εκεί τον Ανδρέα. Ένα από τα όψιμα χόμπι του καλού συναδέλφου ήταν να με πειράζει για τις "καινούργιες ανοησίες" (το λέω κομψά!) που έγραφα στο πιο πρόσφατο άρθρο μου στο Βήμα. Η γνώση του ιδιότυπου χιούμορ του, βέβαια, με προφύλασσε από την παγίδα της διολίσθησης στην αυτοαμφισβήτηση!

Μπαίνοντας, στη συνέχεια, στην τάξη, ανέμενα την κλασική ερώτηση απ' τους φοιτητές μου: "Αρθράκι σήμερα δεν έχει;" Τους υποσχόμουν -και, όταν ήταν δυνατό, τηρούσα την υπόσχεση- πως, αν μείνει χρόνος στο τέλος του μαθήματος, θα διαβάσουμε και θα αναλύσουμε κάποιο καινούργιο άρθρο (τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα αυτά που αφορούσαν ιστορικά, επιστημονικά και φιλοσοφικά θέματα).

Δυστυχώς, το Βήμα δεν παραχωρεί ατομικές σελίδες στους αναγνώστες-αρθρογράφους (όπως έκανε, π.χ., η Ελευθεροτυπία στους "Διαλόγους"), όπου θα μπορούσε κανείς να βρει συγκεντρωμένα τα links όλων των άρθρων ενός αρθρογράφου. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω μόνος μου τη σελίδα που αφορά την (μη-επιστημονική) αρθρογραφία μου, στο site ART & SCIENCE:

Articles (Non-Scientific)

Εκτός από τα links όλων των άρθρων μου στο Βήμα, θα βρείτε εκεί -και θα μπορέσετε να κατεβάσετε- τον συλλεκτικό τόμο ΒΗΜΑτίζοντας! Πρόκειται για ένα αρχείο PDF που περιλαμβάνει (σε δική μου εκτύπωση) το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας μου στο Βήμα (όσα άρθρα έκρινα πως ήταν πιο ενδιαφέροντα).

Ευχαριστώ τη Λουψίμη για την πολύτιμη συνεργασία της στο στάδιο της τελικής διαμόρφωσης ενός άρθρου, όπου συχνά με "ανάγκαζε" να ξαναγράψω ολόκληρα τμήματά του (για να μην αναφερθώ και στην επισήμανση κάποιων λεπτεπίλεπτων γλωσσικών "ολισθημάτων", απ' αυτά που μόνο οι "σπασίκλες" της γλώσσας αντιλαμβάνονται!).

Επίσης ευχαριστώ τον φίλο και συνεργάτη στα blogs μου, ΑΝΤΩΝΗ-ΨΕΡΗΜΟΣ, για τα πάντα εύστοχα σχόλιά του, τα οποία εμπλούτισαν την αναδημοσίευση πολλών άρθρων στα blogs αυτά!